Łk 17,11-19
Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: „Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec”. Do niego zaś rzekł: „Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła”.

Tylko jeden z dziesięciu uzdrowionych okazał wiarę i wdzięczność Bogu.
Samarytanin.
To, że podróżował on z żydowskimi trędowatymi pokazuje nam ciekawą prawdę o życiu.
Ciężka poniżająca, wykluczająca ze społeczności choroba usunęła nienawiść i uprzedzenia społeczne.
Dlaczego właśnie Samarytanin czuł się najmocniej wdzięczny?
Zapewne dlatego, że uważał, iż jemu uzdrowienie się nie należy.
Myślał może, że Jezus należąc do narodu żydowskiego mógł uzdrowić żydów, a Samarytanina zostawić chorym.
Tymczasem trędowaci żydowscy uważali zapewne, że uzdrowienie się im jakoś należy.
Należeli przecież do narodu wybranego.
Co więcej, jako Judejczycy byli przecież „najlepszą” częścią tego narodu….

Pan Jezus pokazuje, że ludzie mogą być otwarci na uzdrowienie ciała a zamknięci na ewangelię czyli uzdrowienie duszy.

Po wyzwoleniu z trądu Samarytanin wraca, żeby podziękować osobiście Jezusowi, a jednocześnie uwielbia głośno Boga.
Wdzięczność i wiara to jedne z najpiękniejszych ludzkich cech.
Wdzięczność i wiara otwierają Samarytanina na dary Jezusa.

Pozwalają przyjąć od Jezusa uzdrowienie całego człowieczeństwa.