Chyba trzeba zrobić vloga, to może tak, może ktoś obejrzy. Kto wchodzi na stronę naszej diecezjalnej gazety? I tak dalej, i tak dalej…. Te i inne wątpliwości, żeby jednak nie zaczynać. A ich cechą wspólną jest brak konkretu i niepewność. Całe szczęście, że już tyle razy się na sobie zawiodłem, że już wiem, co to oznacza. Miks lenistwa, zniechęcenia i strachu podany w formie imitującej rozważanie. Coś pięknego. Czyli zaczynamy pisać…
„Ksiądz ma bloga?!” – wykrzyknął, chyba z entuzjazmem, jeden z moich uczniów. Co prawda, jego zdziwienie nie dotyczy tego, co teraz czytacie, a dawnej relacji z rowerowej pielgrzymki do Włoch. Ale też było wymowne. I to jeszcze w czasach spod szyldu smartfona i YouTube’a. Właściwie, to zdziwiłem się, że młody człowiek (6 klasa) w ogóle wie, co to jest blog????.
A więc i to zdarzenie było jakimś argumentem na tak. Było ich więcej. Najbardziej jednak chciałbym pokazać, hmm… jak to nazwać, normalność życia osób duchownych, naszych przeżyć, zajęć, zmartwień i trosk. Nieustannie spotykam się bowiem z jakąś formą zdziwienia podczas różnych rozmów z ludźmi. A że ksiądz to? A że tamto? I to ksiądz może? Czasami straszno, a czasami śmieszno, co i jak ludzie o nas myślą… na pewno nie to, że my też ludźmi jesteśmy!
Chciałbym, żeby ten blog był takim małym okienkiem, przez które będzie można popatrzeć na fragmenty zwykłego życia normalnego człowieka i księdza. Zatem, zapraszam na następne odcinki blogu Księdza z Warszawskiego Blokowiska.
Wielkie rzeczy
