Miał 18 lat, gdy udał się do Jerozolimy, aby zamieszkać razem z mnichami klasztoru założonego przez św. Passariona. Ponieważ mnichów nie ominęły błędy monofizytów, udał się do jednego z klasztorów w pobliżu Morza Martwego. Za zezwoleniem opata zamieszkał w skalnej grocie, a jedynie w soboty i niedziele przychodził do wspólnoty. Ostatecznie osiadł w jednej z grot w pobliżu potoku Cedron. Z czasem zaczęli gromadzić się przy nim uczniowie, co dało początek wielkiemu klasztorowi (ławrze). Wybudował kościół, a liczba mnichów sięgała blisko 500. W 491 r. z rąk patriarchy Jerozolimy przyjął święcenia kapłańskie. Kiedy liczba mnichów się powiększała, założył na terenie Palestyny jeszcze kilka klasztorów. Zakładał klasztory- kolonie, do których mogli należeć zakonnicy należący do różnych narodowości. Każda kolonia miała swoją kaplicę i liturgię w języku ojczystym. Jedynie w niedziele i święta wszyscy gromadzili się w kościele, gdzie uczestniczyli w liturgii w języku greckim. Był autorem Typikonu, księgi regulującej przebieg całorocznej liturgii. Bezskutecznie próbował skłonić cesarza Anastazego do potępienia herezji. Bronił kupców i rzemieślników przed nadmiernymi podatkami urzędników cesarskich.
Relikwie św. Saby odbyły drogę z Mar Saba poprzez Konstantynopol do Wenecji. W 1965 r. na życzenie Pawła VI zostały zwrócone prawosławnym mnichom z Mar Saba.
Wojciech Świątkiewicz
Idziemy nr 49 (326), 4 grudnia 2011 r.
Co? Gdzie? Kiedy?
