Pracując jako czeladnik, Piotr dobrze poznał biedę ludzką. Aktywnie działał w Bractwie św. Alojzego, grupującym młodych ludzi, którzy chcieli żyć według wskazań Ewangelii. Już wtedy dał się poznać jako człowiek głęboko religijny, wielki czciciel Matki Bożej. W 30. roku życia porzucił swój zawód i postanowił poświęcić się wyłącznie Bogu i służbie chorym. W 1850 r. założył wspólnotę Bonifratrów z Maria-Hilf z zadaniem służenia Bogu w ludziach ubogich, chorych i starszych i wybudował klasztor oraz schronisko dla chorych. Z czasem – nie bez wielu trudności – wypracował własną konstytucję oraz utworzył zakon Braci Miłosiernych od Matki Bożej Wspomożycielki, nazywanych najczęściej Braćmi Miłosierdzia z Trewiru. Do dziś zajmują się oni prowadzeniem szpitali, domów starców, domów opieki społecznej, ośrodków rehabilitacyjnych. Piotr zmarł na zapalenie płuc w wieku zaledwie 41 lat. Jan Paweł II podczas jego beatyfikacji 23 czerwca 1985 r. mówił: „Jako >>miłosierny brat<< pochylał się w miłości Chrystusa nad cierpiącymi biedę, którzy potrzebowali jego pomocy. Jego troska odnosiła się przy tym nie tylko do choroby fizycznej, lecz do potrzeby pomocy całemu człowiekowi, szczególnie do jego biedy duchowej. Również nasze czasy potrzebują takich wzorców i takich ludzi, którzy w ten sposób zajmują się potrzebami i ułomnościami bliźnich i wskazują im drogę do Tego, który znosił wszystkie nasze cierpienia oraz przez swoją śmierć i swoje zmartwychwstanie je odkupił”.
Wojciech Świątkiewicz
Idziemy nr 51 (328), 18 grudnia 2011 r.
Co? Gdzie? Kiedy?
