Pochodzący z Toskanii papież Jan I rządził Kościołem w latach 523-526. Za jego pontyfikatu rozpoczęto praktykę liczenia lat od narodzin Jezusa Chrystusa.
Usiłował doprowadzić do ugody z arianami. Kiedy cesarz Justyn I wydał dekret nakazujący arianom zwrot wszystkich świątyń katolikom i powrót do wiary katolickiej, władcą Włochów był arianin Teodoryk Wielki. Zaprosił on papieża do swojej siedziby w Rawennie i poprosił o udanie się do Konstantynopola, aby uzyskać złagodzenie rozporządzenia cesarza. Papież zgodził się i w Boże Narodzenie 525 r. znalazł się w stolicy Bizancjum, gdzie pozostał przez kilka miesięcy aż do Wielkanocy 526 r.
Był pierwszym papieżem, który 19 kwietnia 526 r. celebrował łacińską liturgię paschalną w bazylice Hagia Sofia. Tak długi pobyt uwieńczony papieską koronacją cesarza Justyna I oraz jedynie częściowe wycofanie dekretu o zwrocie świątyń katolikom, wzbudził u władcy Włoch podejrzliwość. Teodoryk Wielki uważał, że doszło do spisku zawiązanego między papieżem i cesarzem przeciwko arianom.
Kiedy papież powrócił, został w Rawennie uwięziony, a 18 maja 526 r. pozbawiony życia. Dla zmylenia opinii publicznej Teodoryk Wielki pozwolił na jego uroczysty pogrzeb. Jeszcze w 526 r. ciało Jana I zostało przewiezione do Rzymu i pochowane w przedsionku bazyliki św. Piotra. Nad grobowcem umieszczono wtedy napis: „Biskup Pana, ofiara Chrystusa”.
Wojciech Świątkiewicz
Idziemy nr 20 (349), 13 maja 2012 r.