W jednym ze swoich listów do biskupa Kartaginy Donata, jakby usprawiedliwiając się, że stało się to tak późno, pisał: „Uważałem za rzecz niemożliwą, żeby kto przez wodę chrztu świętego miał się na duszy jakby na nowo narodzić; by można było od razu wszystko zło z siebie wyplenić, zło, które się stało jakby drugą naturą człowieka; by miał zadowolić się skromną szatą ten, kto się przyzwyczaił błyszczeć w purpurze, by w osamotnieniu chciał żyć, kto się przyzwyczaił żyć wśród zgrai pochlebców i wielbicieli”.
Chociaż był to czas prześladowania Kościoła, Cyprian postanowił poświęcić się Bogu jako kapłan. Około 248 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Kiedy rok później zmarł biskup Donat, lud na jego miejsce wybrał Cypriana. Jako biskup rozpoczął swoją posługę w niezwykle trudnych warunkach. Trwało prześladowanie chrześcijan przez okrutnego cesarza Decjusza. Zginęli wtedy m.in. później ogłoszeni świętymi papież Fabian, biskup Antiochii Babilus i św. Izydor z Persji. Cyprian uniknął śmierci, ponieważ schronił się przed prześladowcami. Po śmierci cesarza wrócił do Kartaginy i spotkał się z nowym problemem: chęcią powrotu do Kościoła tych chrześcijan, którzy pod wpływem tortur wyparli się wiary. Bp Cyprian uważał, że należy ich przyjąć ponownie do wspólnoty Kościoła pod warunkiem, że nigdy już nie zaprą się Chrystusa. Podobne stanowisko przedstawiał papież Korneliusz. Cyprian poświęcił temu problemowi dzieła „O jedności Kościoła” oraz „O upadłych”. Zwoływał synody dla przywrócenia jedności w Kościele, organizował nowe wspólnoty. Pozostawił pisma dogmatyczne, apologetyczne i moralne, a także listy.
Zginął podczas prześladowań chrześcijan za cesarza Waleriana, który rządził w latach 253-260. Zginęli też wtedy m.in. papież Sykstus II i jego diakon św. Wawrzyniec. Zachował się opis procesu i męczeństwa św. Cypriana. Jest on czczony zarówno w Kościele katolickim, jak i prawosławnym.
Wojciech Świątkiewicz
Idziemy nr 37(314), 11 września 2011 r.
.jpg&w=624&h=543 "Zapisy na Dominikańskie Warsztaty Muzyki Liturgicznej w Łodzi")
