Jego wielkie zdolności już we wczesnej młodości budził podziw nauczycieli – znał np. zbiór „Dekretałów” Gracjana. W 16. roku życia wstąpił do dominikanów we Florencji. W 1413 r. przyjął święcenia kapłańskie. W zakonie pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji, m.in. wizytatora generalnego, z czym wiązały się liczne podróże po południowych Włoszech. W 1445 r. – choć długo opierał się papieżowi Eugeniuszowi IV – ostatecznie został arcybiskupem Florencji. Z ogromnym zapałem zarządzał diecezją. Zwołał synod, ustanowił nowe prawa, dwukrotnie zwizytował całą rozległą diecezję. Cieszył się wielkim zaufaniem i sympatią wiernych. Pozostawił dużą spuściznę pisarską. Zmarł 2 maja 1459 r., a jego pogrzebowi przewodniczył sam papież Pius II. Relikwie św. Antonina Pierozziego spoczywają w dominikańskiej bazylice św. Marka we Florencji.
Na ołtarze wyniósł go Hadrian VI, jednak bullę kanonizacyjną wydał już jego następca Klemens VII.
Wojciech Świątkiewicz
Idziemy nr 18 (347), 29 kwietnia 2012 r.
.jpg&w=624&h=543 "Dramat zawierzenia. Jak święci ratują nas przed jałowością życia?")
