Powołanie Mateusza jest wyrazem Bożej miłości do każdego człowieka, bez względu na sytuację, w jakiej w chwili powołania się znajduje.
Komentarze Bractwa Słowa Bożego, Joanna Człapska
Pierwsze czytanie: 1 Sm 9, 1-14.17-19; 10,1
Wczoraj usłyszeliśmy, jak lud izraelski zażądał od Samuela króla. Dzisiaj jesteśmy świadkami wyboru Saula na to stanowisko. Jednak zanim to się stanie, Samuel jawi nam się jako prorok - „Widzący”, do którego przychodzi Saul, by ten udzieli mu rady. Samuel, który jak wiemy, słucha Boga, dostaje od Niego takie proroctwo: „kiedy spostrzegł Saula, odezwał się do niego Pan: «Oto ten człowiek, o którym ci mówiłem, ten, który ma rządzić moim ludem»” (por. 1Sm 9,17). Po tym proroctwie dokonuje on namaszczenia Saula i tym samym daje znać, że jest on wybrany przez Boga. Co prawda namaszczenie ma charakter potajemny i będzie powtórzone publicznie, ale jest to już początek realizowania się Bożego planu wejścia Izraela w etap królestwa (1Sm 10,17-27).
Przypomnijmy, że to lud Izraela chciał być rządzony tak, jak inne narody, to lud zażądał króla. Zdarzyło się to w XI w. przed Chrystusem. Saul panował od ok. 1030 r. p.n.e. do 1020 r. p.n.e. Jak historia pokaże, nie były to dobre rządy, Saul nie stanął na wysokości zadania jako król. Pomimo namaszczenia, a więc wybrania, w pewnym momencie sam chciał postawić się na miejscu Boga, jednak nie umniejsza to faktu, że otwiera on nową epokę w historii biblijnego Izraela a także w historii zbawienia. Pojawią się nowe instytucje polityczne, gospodarcze a także religijne, bo król jest przecież pomazańcem Bożym.
Boże wybraństwo nobilituje, ale też zobowiązuje. Wybranym jest każdy z nas. Jak ja przyjmuję to Boże wybranie do bycia Jego świadkiem i narzędziem w ręku Boga?
Psalm responsoryjny: Ps 21, 2-3.4-5.6-7
Psalm 21 należy do psalmów królewskich, ale też do psalmów mesjańskich. Jest on swoistym hymnem na cześć Mesjasza. Jest pełen uwielbienia Boga za łaski, którymi obdarzył swojego wybrańca.
Bóg łaskami i błogosławieństwem chce obdarzać każdego z nas. Czy jestem na te dary otwarty? Czy chcę przyjąć życie, które Pan chce mi ofiarować? Czy chcę żyć w chwale i Bożej radości?
Ewangelia: Mk 2, 13-17
Głównym bohaterem dzisiejszej perykopy jest celnik Lewi, czyli Mateusz. Jezus, przechodząc obok jego komory celnej, zawołał, by poszedł za Nim. Mateusz nie tylko pozostawił miejsce niezwykle intratnego interesu, ale jeszcze wydał przyjęcie dla Jezusa, na które zaprosił swoich kolegów – celników. Dla Żydów celnicy byli zdrajcami kolaborującymi z rzymskim okupantem i złodziejami, którzy zbierając podatki dla cezara, przy okazji zdobywali majątek. Jezus, siadając do stołu w takim towarzystwie, naraził się na oburzenie i krytykę faryzeuszy i uczonych w Piśmie. Jednak nie miało to dla Niego najmniejszego znaczenia. Powołanie Mateusza jest wyrazem Bożej miłości do każdego człowieka, bez względu na sytuację, w jakiej w chwili powołania się znajduje. Boża pedagogika jest zupełnie inna od ludzkiej. Pryzmat, przez który Bóg patrzy na człowieka, nie dzieli ludzi ze względu na wykonywany zawód, zajmowane stanowisko, majętność czy układy. W tej pedagogice kluczowe znaczenie ma odpowiedź człowieka na Boże wezwanie. Mateusz mógł tego zaproszenia nie przyjąć. Mógł znaleźć mnóstwo wymówek, by nie pójść za Jezusem. Jednak słowo, które usłyszał, było tak pociągające, tak silne, że zdecydował się na zmianę swojego życia. Zdecydował się w ciemno, bo przecież nie wiedział, co go czeka. Był jednak pewien, że właśnie to ma zrobić, że tak ma postąpić.
Czy w naszym życiu czasami nie jest tak, że nie przyjmujemy Bożego zaproszenia do pełnienia Jego woli, bo na przykład czujemy się niegodni, bo wokół nas są inni, godniejsi, lepiej się do tego nadający? Taka postawa jest brakiem pokory, jest pełna pychy. Bóg, powołując, uzdalnia do wypełnienia zadania, które daje. Ja mam tylko powiedzieć „TAK” i zgodzić się, żeby Bóg działał we mnie i przeze mnie. Tylko tyle. Czy jestem na to gotowy?
Co? Gdzie? Kiedy?
