Komentarze do czytań - 9 października 2019

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Joanna Człapska    

Pierwsze czytanie: Jon 4,1-11
Wczoraj słyszeliśmy, jak Jonasz, po okazanym wcześniej Panu Bogu sprzeciwie, wykonuje zadanie, do którego Bóg go powołał. A dzisiaj ten sam Jonasz oburza się, że Pan Bóg jest łagodny i miłosierny, cierpliwy i pełen łaskawości, litujący się nad niedolą (Jon 4,2b). Dlaczego tak się dzieje? Może dlatego, że Jonasz nie zrozumiał intencji Pana Boga, gdy Ten kazał mu głosić zagładę Niniwy. Jonasz spodziewał się, że Bóg ukarze grzesznych Niniwitów, nie spodziewał się jednak takiego obrotu sprawy - okazania im miłosierdzia. A przecież intencją Pana Boga było właśnie to – ocalenie grzesznika, uzdrowienie tych, którzy się źle mają. Skąd to błędne odczytanie Bożych intencji przez Jonasza? Jonasz wydaje się być małodusznym i krótkowzrocznym. Kieruje nim złość, nie rozumie, że Pan Bóg chce być Bogiem nie tylko Żydów, ale też pogan. Niniwici są dla nas synonimem świata pogańskiego, do którego również ma trafić orędzie o Bożym Miłosierdziu.  
A czym kieruje się moje serce w stosunku do innych, gdy widzę, że Bóg im błogosławi? Jaki jest mój stosunek do mniej lub bardziej realnych nieprzyjaciół? Bliższa jest mi postawa Jonasza czy Jezusa, który naucza, byśmy miłowali również swoich nieprzyjaciół?
    
Psalm responsoryjny: Ps 86,3-4.5-6.9-10
Panie, tylko Ty jesteś Bogiem (Ps 86,10b) – psalmista składa wyznanie wiary, które poprzedzone jest lamentacją i prośbą o zmiłowanie. Wysławia też dobroć, łaskawość i miłosierdzie Boga. Jest to modlitwa zawierzenia Bogu, która jest pełna ufności i nadziei, że zostanie wysłuchana. Na uwagę zasługuje też fakt, że psalmista pisze nie tylko o sobie, ale wyraża też nadzieję, że do Boga przyjdą wszystkie ludy, które stworzył, i Jemu, pokłon oddadzą, i będą sławiły Jego imię (por. Ps 86,9). Święty Jan Paweł II podkreślał, że ta perspektywa znalazła swoje urzeczywistnienie w Kościele Jezusa Chrystusa, ponieważ to On posłał swoich apostołów, aby nauczali wszystkie narody (por. Mt 28,19).
Czy ja w swojej codziennej modlitwie zwracam się z ufnością do Boga, by był mi pomocą we wszelkich spotykających mnie przeciwnościach?

Ewangelia: Łk 11,1-4
Modlitwa Pańska to modlitwa, którą na prośbę uczniów pozostawił nam Pan Jezus. To jedna z pierwszych modlitw, której uczyli nas rodzice. Już pierwsze jej słowa: „Ojcze nasz” pokazują, do jakiej relacji zaprasza nas Jezus. Modli się do Ojca i mówi, to jest też wasz Ojciec, możecie ufnie się do Niego zwracać i na pewno zostaniecie wysłuchani. Skąd ta pewność? Sam Pan Jezus w Kazaniu na Górze nam to obiecał: Proście a będzie wam dane (por. Łk 11,9-10; Mt 7,7-8). Dając nam tę modlitwę, Pan Jezus uczy nas jeszcze jednej rzeczy: w modlitwie mamy po pierwsze - uwielbić Boga Ojca, po drugie - z ufnością poddać się Jego woli i uznać, że troszczy się o wszystko, czego nam potrzeba, po trzecie - uznać swoją grzeszność i wiarę w Boże miłosierdzie oraz wybaczyć tym, którzy nam źle czynią. Głębia treści i prostota, to dwie cechy modlitwy danej nam przez Jezusa. Za wypowiadaniem jej treści powinno iść też naśladowanie postawy naszego Pana. Każda nasza decyzja, każde działanie, każdy trud i cierpienie winniśmy oddawać w modlitewnym dialogu Ojcu. Tak, jak czynił to Pan Jezus.
Jak ja się modlę? Dlaczego się modlę? Czego oczekuję na modlitwie?