Św. Łukasz, ucząc o wdzięczności we wspólnocie, nie prowadzi tylko „godziny wychowawczej”; pokazuje za to, że połączenie bezinteresownej służby z wdzięcznym przyjęciem jej zawiera w sobie pewien odprysk Bożego życia.
Komentarze Bractwa Słowa Bożego, ks. Błażej Węgrzyn
Pierwsze czytanie: Mdr 6, 1-11
Co rusz z Pisma świętego dobywają się napomnienia pod adresem religijnych i politycznych przywódców. Bogu bardzo zależy na nich, bo chciałby się w nich przejrzeć. Nie chodzi Mu o pobudzanie do chorego lęku przed sobą niczym niebiańskim „Szefem wszystkich szefów”, ale o wzbudzanie respektu wobec swojego racjonalnego i dlatego poznawalnego prawa. Oczyszcza on też samo pojęcie władzy z naleciałości delegowanego zadania, z którym wiążą się określone profity, wprowadza je zaś w pole twórczego uczestnictwa w swojej Opatrzności, której naczelne pytanie brzmi: „Jak jeszcze i jak lepiej mogę ci, człowieku, usłużyć?”. Nie inaczej jest w dzisiejszym czytaniu, którego przesłanie da się streścić w zdaniu: władza ma sens tylko w powiązaniu z mądrością. Mądrości zaś władca nabywa tak samo jak jego poddani, czyli przez nawrócenie. Jak władca ma nawrócić się ku mądrości? Poprzez zwrot ku sumieniu: to w nim, tu i teraz, dokonuje się sąd nad jego sposobem „zarządzania zasobami ludzkimi”; nie musi czekać na śmierć, by uzyskać wgląd w „materiał dowodowy” we własnej sprawie – wystarczy, że nakłoni ucha, czyli uniży się wewnętrznie i pozwoli wie-rze prześwietlić swój rozum. Wtedy przestanie mylić mądrość z techniką skutecznego działania i sprowadzi ją na właściwe tory: służby Jego królestwu.
Psalm responsoryjny: Ps 82 (81), 3-4.6-7
Biblijnym „mędrcem” jest ten, kto postępuje w kluczu prawdy o stałej i życzliwej Bo-żej obecności w świecie, kto do niej dostraja swoje opinie i decyzje. Następnie zaś przekłada to pokorne spojrzenie na innych: „Bóg jest z nim… i z nią… i z nimi… Jak mogłoby się to lepiej wyrazić? Co mogę zrobić, by im to praktycznie uświadomić?”. Na tym polega etos przywódcy i przełożonego: Oddajcie sprawiedliwość ubogim i nieszczęśliwym. Ich sprawiedliwością jest Bóg. Gra więc toczy się o wielką stawkę: albo oni przeżyją swoją godność – Jesteście bogami, synami Najwyższego! – albo władca utraci swoją – Pomrzecie, poupadacie jak książęta.
Ewangelia: Łk 17, 11-19
Nieprzekonanym co do wymowy wczorajszego opowiadania proponuję zestawić je z dzisiejszym: Jezus nie tylko przyjmuje wdzięczność, ale wręcz domaga się jej; chociaż „wła-śnie po to przyszedł na świat, aby dać świadectwo prawdzie o tym, że tak Bóg ten świat umiłował, że dał swojego Syna, aby świat zbawił” (por. J 18, 37; 3, 16. 17). Jest jeszcze w tym epizodzie pewne poszerzenie wczorajszego horyzontu. Św. Łukasz, ucząc o wdzięczności we wspólnocie, nie prowadzi tylko „godziny wychowawczej”; pokazuje za to, że połączenie bezinteresownej służby z wdzięcznym przyjęciem jej zawiera w sobie pewien odprysk Bożego życia. Źródłem i szczytem tej lekcji pozostanie Eucharystia – dosłownie wymiana „wdzięczności” między Ojcem i Synem za zlecone i wykonane dzieło zbawienia, w której Kościół epoki św. Łukasza, czytając bieżące opowiadania, uczestniczył. Podobnie i Kościół naszych czasów.
Co? Gdzie? Kiedy?
