Czekając na niespodziankę

Od zwycięstw rozpoczęły mistrzostwa świata polskie siatkarki. I bardzo pozytywnie zaskoczyły. Przede wszystkim stylem, w jakim wygrały te mecze.

Apetyt rośnie w miarę jedzenia, więc nie dziwię się, że w naszym kraju szybko zaczęto mówić o czymś więcej niż wyjście z grupy. Później przyszła jednak porażka z Dominikaną, która nieco schłodziła gorące głowy.

Na co więc stać nasze siatkarki? Na to pytanie trudno odpowiedzieć. Pamiętajmy, że nasze panie na turniej o mistrzostwo świata wróciły po dwunastu latach przerwy. Reprezentacja jest w przebudowie, a Stefano Lavarini pracuje z nią dopiero od stycznia tego roku. Włoch ma za sobą wiele lat pracy z młodzieżą, ale przede wszystkim ma jeden ważny atut. Siatkarki, które miały okazję poznać go bliżej, mówią o tym atucie bardzo często. Dotyczy on sfery mentalnej. Lavarini ma wyjątkową umiejętność: to człowiek potrafiący sprawić, by każda zawodniczka w drużynie poczuła się ważna i doceniona. A to – proszę mi wierzyć – w każdej szatni, w niemal każdym sporcie zespołowym, element niezwykle istotny.

Nieprzypadkowo już podczas mistrzostw świata nasza libero Maria Stenzel podkreślała, że trener to w biało-czerwonej drużynie „głowa rodziny”. Dobra atmosfera, chęć współpracy i parcia w tym samym kierunku mają często kolosalne znaczenie. Gdy jeszcze przychodzą dobre wyniki (a Polki mistrzostwa zaczęły z przytupem), może z tego powstać mieszanka wybuchowa. Tym bardziej niebezpieczna dla rywalek, że przecież w naszej drużynie nie brakuje klasowych zawodniczek.

Numer jeden to oczywiście Magdalena Stysiak. Jeśli zagraniczne media nazywają ją „wschodzącą gwiazdą”, to nic więcej dodawać nie trzeba. Rozgrywająca Joanna Wołosz ma na koncie między innymi sukces w Lidze Mistrzyń. To siła spokoju i moc doświadczenia. W polu zagrywki potrafi postraszyć rywalki Olivia Różański, a w ataku siłę pokazuje Zuzanna Górecka. Atutów naszym siatkarkom nie brakuje.

Może właśnie na naszych oczach rodzi się wyjątkowa drużyna? Dlatego wspomniany wyżej apetyt u mnie też bardzo się wzmógł. I chociaż koledzy specjalizujący się w kobiecej siatkówce podkreślają, że trzeba twardo stąpać po ziemi, to ja, nie odrywając oczywiście nóg od podłoża, czekam. Na niespodziankę. Na to, by nasze siatkarki pomieszały szyki faworytkom. Niech postraszą wyżej notowane rywalki, niech pokażą charakter, wielką wolę zwycięstwa i niech nawiążą do pięknych sukcesów sprzed lat. Czy się udało? Państwo, czytając te słowa, już to wiedzą.