Abstrahując od pewnych wad formalnych – zabieg celowo zapewne rwanej narracji trochę wymknął się autorowi spod kontroli, a język dialogów bywa sztuczny i pełen patosu – cała książka jest absolutnie poruszająca.
„Znamię” to historia nieślubnego dziecka, wychowywanego bez ojca (a w pewnym okresie również bez matki), doświadczającego biedy, spotykającego się ze stygmatyzacją i przemocą. Opowieść o bólu i wstydzie, jakich pewnie wiele. Ale jednocześnie jedyna w swoim rodzaju. Bo oświetlona niesamowitym blaskiem nadziei.
W pierwszej części ks. Arkadiusz Paśnik odtwarza historię sprzed lat, zanim jeszcze przyszedł na świat, wiele miejsca poświęcając doświadczeniom swojej matki i babki (o której losach napisał już zresztą powieść „Obietnica. Historia, którą napisało życie”). Jest to opowieść z wielką historią w tle. Zahaczająca o dramat zsyłki na Kołymę i piekło Auschwitz.
Kolejne części książki to już klasyczna dla autobiografii narracja pierwszoosobowa, w której autor przywołuje świat swoich wspomnień. Z niebywałym realizmem opisuje bolesne chwile dzieciństwa, dając czytelnikowi poznać meandry chłopięcej psychiki. Swoją książkę dedykuje wszystkim niewinnie skrzywdzonym. Staje się ich głosem.
Losy poniewieranego przez los chłopca są zaskakujące. Po skończeniu szkoły zawodowej rozpoczyna pracę w szpitalu jako salowy. Sam wybiera sobie tę mało atrakcyjną posadę na oddziale dziecięcym. Widzi swoistą misję w towarzyszeniu najmłodszym w ich cierpieniu i odchodzeniu. Zdaje maturę. Chce zostać lekarzem. Ostatecznie jednak, po latach niechodzenia do kościoła i pomimo wątpliwej wiedzy religijnej, trafia do seminarium…
Niezwykła historia. Wzruszająca książka. A do tego – jak wiele publikacji Edycji Świętego Pawła – pięknie wydana.
Ks. Arkadiusz Paśnik, „Znamię”, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2015, 216 s.
 | Sylwia Gawrysiak |
Co? Gdzie? Kiedy?
