Warto dialogować

Kontrast pozwala odkrywać zarówno własne braki, jak i pozytywy rodzimego dziedzictwa. Gdy dominuje postawa nieufności, dystans się powiększa. Potrzebne jest więc życzliwe spojrzenie i wysiłek, by wychodzić na spotkanie z obcym. Zanim wejdzie się na ścieżki konfrontacji, można zadawać pytania typu: dlaczego w waszej kulturze macie takie zasady lub sposób postępowania?

Zdolność słuchania jest niezbędna dla szczerego dialogu. Trzeba skupić się na tym, co inni chcą nam przekazać. Trzeba zapanować nad emocjami i własnymi myślami, przezwyciężając zniecierpliwienie. Ożywiona rozmowa nie zawsze jest dialogiem, czasami nikt nikogo faktycznie nie słucha, bo każdy czeka na moment, aby wejść drugiemu w słowo.

Niedojrzałą postawą jest wyrażać opinię na wszystkie tematy, powtarzać banały i stereotypy, udzielać nieproszonych standardowych rad. Gniewać się na to, że inni inaczej myślą, a równocześnie głosić hasła tolerancji. Wymagać od bliźniego doskonałości ponad jego możliwości. Oczekiwać od innych szczerości i poświęcenia, a samemu się o to nie starać.

Innym razem rozmowa może się nie kleić i warto szukać dróg do nawiązania autentycznego dialogu. Trzeba dostosować się do rozmówcy, nie chcieć udowadniać własnej erudycji. Ten wysiłek, aby się zbliżać do innych, w żaden sposób nie jest hipokryzją, a to dlatego, że wynika z autentycznego zainteresowania dobrem wysłuchiwanego człowieka.

Zdolność nawiązywania kontaktów wymaga wielu umiejętności: odwagi, roztropności, dyskrecji, taktu, wyczucia sytuacji. Umiejętności odczytania języka niewerbalnego. Pokory, by przeprosić, gdy się popełniło gafę lub powiedziało coś, co zostało źle zinterpretowane. Ciekawe, że niektóre osoby szybko tracą zdolność uczenia się i starzeją się duchowo. Inni natomiast do podeszłego wieku mają otwarty umysł i serce. Człowiek ma wielkie możliwości wzrostu, dlatego warto przekraczać siebie samego, przezwyciężać egotyzm, który dąży do tego, aby szukać wyłącznie własnej satysfakcji.

Od bliźniego dużo możemy się nauczyć. Dobre rozeznanie daje zdrowy duch – krytyczny, by umieć zachować własne opinie – jeżeli w sumieniu widzimy, że tego wymaga od nas Bóg. Dzięki miłości można pomagać innym zmieniać się na lepsze, a samemu wciąż iść tą drogą. Warto się wysilać, by podejmować rozmowy z ludźmi o bardzo odmiennych poglądach. I nie zasklepiać się z wygodnictwa lub obojętności we własnym grajdołku.

ks. Stefan Moszoro-Dąbrowski Autor jest duchownym Prałatury Opus Dei w Warszawie. Prowadzi stronę www.ostatniaszuflada.pl Idziemy nr 42 (525), 18 października 2015 r.