Po co wychowanie seksualne

Wychowanie seksualne chroni wychowanków przed krzywdami i uzależnieniami, przed popadaniem w winy moralne, komplikowaniem życia samemu sobie i innym ludziom. Wreszcie przed przestępczością, a także utratą zdrowia i przedwczesną śmiercią. Codzienne doświadczenie potwierdza, że z seksualnością nie ma żartów. Mądrze kierowana seksualność jest dla człowieka błogosławieństwem, a błędnie kierowana staje się przekleństwem. Seksualność może być sposobem komunikowania miłości małżeńskiej (wiernej, czystej i nieodwołalnej) oraz miejscem odpowiedzialnego przekazywania życia. Jednak ta sama seksualność może stać się miejscem wyrażania przemocy (do gwałtu włącznie) oraz miejscem przekazywania śmierci – do AIDS czy aborcji włącznie.

Ludzka seksualność dysponuje wielką siłą, nad którą nie jest łatwo zapanować. Po pierwsze, jest to siła instynktu i popędu, który Freud uznał za główny motyw zachowania człowieka. Po drugie, wiąże się ona z siłą emocji, widoczną zwłaszcza w stanie zakochania, które sprawia, że kontakt seksualny z tą drugą osobą wydaje się zakochanemu szczytem szczęścia na zawsze. Po trzecie, seksualność może być sposobem odreagowywania napięć i niepokojów człowieka. Im bardziej niedojrzały i nieszczęśliwy jest człowiek, tym bardziej skłonny jest do somatyzacji, czyli do odreagowywania swoich napięć za pomocą alkoholu, narkotyków, agresji i zachowań seksualnych. To właśnie z tego powodu seksualność staje się chorobliwie atrakcyjna dla ludzi, którzy nie radzą sobie z własnym życiem oraz z relacjami międzyludzkimi. W tej sytuacji odpowiedzialne wychowanie seksualne jest dla dzieci i młodzieży prawdziwym błogosławieństwem. Czasem dosłownie ratuje im życie.

RÓŻNICE W PATRZENIU

Kto pragnie wychowywać dzieci i młodzież, ten powinien dysponować wiedzą o człowieku. Promować rozwój dzieci i młodzieży może tylko taki wychowawca, który rozumie istotę człowieczeństwa. Nie można wychowywać kogoś, kogo się nie rozumie. Można natomiast wtedy poważnie szkodzić. Kto myśli o człowieku w błędny sposób, ten w równie błędny sposób będzie odnosił się do siebie i innych ludzi. Ktoś taki będzie proponował wypaczone pomysły na wychowanie. Jednym z paradoksów ludzkości jest bowiem to, że większość ludzi w podobny sposób rozumie otaczający nas świat, a diametralnie różni się co do sposobów rozumienia człowieka. Można wskazać trzy główne przyczyny tego stanu rzeczy.

Dzieje się tak, po pierwsze, dlatego, że jesteśmy wyjątkowymi i najbardziej skomplikowanymi istotami na ziemi. Człowiek wymyka się wszelkim opisom, gdyż jest tak skomplikowany, że żaden opis nie uwzględnia wszystkich jego cech. Żadna nauka nie jest w stanie przewidzieć jego zachowań, ze względu na to, że człowiek dysponuje wolnością i potrafi zaskakiwać nawet samego siebie. Człowiek jest większy od swego umysłu, za pomocą którego usiłuje odkryć własną złożoność i wyjątkowość.

Miłość bez seksualności wystarczy do szczęścia,
ale seksualność bez miłości
nigdy do szczęścia nie wystarczy

Drugim powodem trudności w rozumieniu człowieka jest to, że obserwując otaczający nas świat jesteśmy zewnętrznymi, a przez to postronnymi obserwatorami. Nie sprawia nam większej trudności to, by zewnętrzną rzeczywistość opisywać w sposób obiektywny. Zupełnie inaczej jest, gdy obserwujemy samych siebie czy innych ludzi. Przestajemy być wtedy bezstronnymi obserwatorami i stajemy się sędziami we własnej sprawie. Trudno być wtedy dobrym sędzią.

Trzecim powodem trudności jest to, że nasze patrzenie na człowieka w dużym stopniu zależy od naszego sposobu postępowania. Sposób postrzegania świata zewnętrznego zależy od naszej inteligencji, wiedzy i wykształcenia, natomiast sposób postrzegania człowieka zależy od naszego zachowania, sumienia, hierarchii wartości i więzi, jakie tworzymy. Im bardziej ktoś błądzi w postępowaniu, tym bardziej wypaczone ma spojrzenie na człowieka. Dla przykładu, jeśli jakiś seksuolog zdradza żonę czy dopuszcza się seksualnych nadużyć wobec swoich pacjentek, to łatwo wmówi sobie, że człowiek „musi” kierować się popędami, bo „taka” jest jego natura. W konsekwencji próbuje też innych ludzi przekonać do swojej wizji człowieka.

Czwartym powodem trudności w rozumieniu samego siebie są modne ideologie, czyli „poprawne” politycznie idee, które oddalają nas od rzeczywistości. Ideologie to przejaw tchórzostwa wobec prawdy. Obecnie panuje moda na to, by dostrzegać w człowieku głównie to, co ma wspólnego ze zwierzętami, a więc przede wszystkim ciało, popędy, instynkty, emocje, a także biochemiczne i hormonalne procesy, które towarzyszą naszym zachowaniom, ale o nich nie decydują. „Poprawne” politycznie jest twierdzenie, że człowiek to tylko nieco bardziej wyewoluowane zwierzę, podlegające tym samym uwarunkowaniom i popędom. Jednocześnie modna jest tendencja przeciwna, czyli traktowanie człowieka jako kogoś nieomylnego i wręcz doskonałego, zdolnego do spontanicznej samorealizacji. Z tego typu naiwnym optymizmem wiąże się wiara w wychowanie bez stresów, w prawa bez obowiązków czy w to, że każdy człowiek ma „swoją” prawdę i najlepiej wie, jaki sposób postępowania prowadzi go do radości. W konsekwencji znika człowiek, a w jego miejsce pojawia się nowy twór: zwierzo-bożek.