„Nowe plemiona” (Michel Maffesoli) opierają się na wspólnie przeżywanych uczuciach i emocjach. Jednostki nie łączą się ze sobą automatycznie, ich dobrowolne związki cechuje sposób spędzania wolnego czasu. Jest to nowe spoiwo, glutinum mundi (klej świata), łączące zróżnicowane części. Wartości ludyczne, wspólne święta i zgromadzenia podtrzymujące więzi. Uzasadniona jest zatem epikurejska filozofia nakazująca „smakowanie chwili”, a hedonizm staje się przeciwwagą dla twardych realiów życia.
W katechizmie można przeczytać, że życie społeczne nie jest dla człowieka jakimś opcjonalnym dodatkiem. Osoba ludzka potrzebuje społeczności, jest to wymóg jej natury. Przez wymianę z innymi, wzajemną służbę i dialog z braćmi człowiek rozwija swoje możliwości; w ten sposób odpowiada na swoje powołanie. Społeczność jest grupą osób powiązanych w sposób organiczny zasadą jedności, która przekracza każdą z nich. Społeczność jest widzialna, a zarazem duchowa i trwa w czasie. Dziedziczy przeszłość i przygotowuje przyszłość. Każdy człowiek staje się dzięki niej dziedzicem, otrzymuje talenty, które wzbogacają jego tożsamość i których owoce powinien pomnażać. Z tego wynika, że każdy człowiek jest zobowiązany do poświęcania się na rzecz wspólnot, do których należy, i powinien troszczyć się o dobro wspólne.
Przez dobro wspólne należy rozumieć „sumę warunków życia społecznego, jakie bądź zrzeszeniom, bądź poszczególnym członkom społeczeństwa pozwalają osiągnąć pełniej i łatwiej własną doskonałość” (KKK). Można wskazać trzy elementy: 1. prawo do postępowania według słusznej normy własnego sumienia, do ochrony życia prywatnego oraz do sprawiedliwej wolności, także w dziedzinie religijnej; 2. dobrobyt i rozwój społeczności; 3. pokój, czyli trwałość i bezpieczeństwo sprawiedliwego porządku.
Grzech nadwerężył jedność i harmonię świata. A więc spoiwem świata, tym, co go na nowo poskleja, może być tylko miłość, do Boga i do bliźniego. Wydaje się, że naiwnością jest nadzieja, że ożywienie życia wspólnotowego przyjdzie poprzez „plemienność portali społecznościowych”.
ks. Stefan Moszoro-Dąbrowski Autor jest duchownym Prałatury Opus Dei w Warszawie. Prowadzi stronę www.ostatniaszuflada.pl Idziemy nr 40 (523), 4 października 2015 r. |