Był rodowitym lwowianinem, urodził się we Lwowie 28 lutego 1891 r. Jego ojciec Władysław był profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Lwowskiego i KUL, historykiem prawa kościelnego. Roman z wyróżnieniem ukończył słynne gimnazjum jezuickie w Chyrowie, a następnie prawo i filozofię na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie uzyskał doktorat z prawa. Zmobilizowany podczas I wojny światowej jako kawalerzysta służył w armii austriacko-węgierskiej, gdzie doszedł do stopnia porucznika. Kiedy w październiku 1918 r. rozpoczęły się walki z Ukraińcami o Lwów, powrócił do rodzinnego miasta i włączył do jego obrony. Znany ze swej odwagi i waleczności, stworzył własny oddział na odcinku Góry Stracenia. To jego żołnierze rankiem 22 listopada 1918 r. powiesili polski sztandar na lwowskim ratuszu. W 1920 r. – już jako major – odniósł wiele sukcesów w wojnie polsko-bolszewickiej. Ranny pod Chodaczkowem, leżąc na noszach, dowodził oddziałem, który skutecznie przeciwstawiał się przeważającej sile konnicy Budionnego w bitwie pod Zadwórzem. Zginęło wtedy, wraz z dowódcą całej bitwy kpt. Bolesławem Zajączkowskim, ponad 500 żołnierzy polskich. Bitwa nazwana została później „Polskimi Termopilami”.
Gdy w 1921 r. wybuchło Powstanie Śląskie, ppłk Abraham został tam skierowany przez gen. Władysława Sikorskiego, aby działał wspólnie z Wojciechem Korfantym.
W latach dwudziestych ukończył kształcącą elitę dowódców wojskowych Wyższą Szkołę Wojenną i został w niej wykładowcą. W 1937 r. został dowódcą Wielkopolskiej Brygady Kawalerii, a w rok później otrzymał nominację na generała brygady.
We wrześniu 1939 r. wraz ze swoimi żołnierzami był na pierwszej linii frontu. W czasie bitwy nad Bzurą udało mu się rozbić pod Bielawami silną obronę niemiecką i zdobyć samochody i sprzęt wojskowy. Potem, przedzierając się w składzie Armii Poznań w kierunku stolicy, Grupa Operacyjna Kawalerii pod jego dowództwem, torowała pułkom gen. Tadeusza Kutrzeby drogę do Warszawy. Historycy wojskowości podkreślają, że Abraham był jedynym dowódcą jednostki kawaleryjskiej, która w kampanii wrześniowej nie poniosła porażki. Ranny na ulicach Warszawy, dostał się do Szpitala Ujazdowskiego.
Tam 15 października 1939 r. został aresztowany przez gestapo. Przez więzienie w poznańskiej cytadeli i obozy przejściowe trafił do obozu jenieckiego w Murnau, gdzie został uwolniony przez wojska amerykańskie.
Do Polski powrócił pod koniec 1945 r. Niestety, władze komunistyczne nie były zainteresowane służbą w „ludowym” wojsku 54-letniego generała, dwukrotnego kawalera Virtuti Militari. Wykorzystując więc swoje wykształcenie, pracował jako prawnik i w ukryciu pomagał kombatantom.
Po październiku 1956 r. wspólnie z gen. Mieczysławem Borutą-Spiechowiczem, z którym wspólnie w 1918 r. walczył o Lwów rozpoczął – niestety bezskuteczną – akcję na rzecz obrony niszczonego cmentarza Obrońców Lwowa. Z jego inicjatywy powstały tablice poświęcone obrońcom Lwowa na Jasnej Górze i w archikatedrze warszawskiej. Swoje ordery Virtuti Militari wraz z innymi oficerami Rzeczypospolitej przekazał jako wotum na Jasnej Górze 3 maja 1976 r.
Kawaler francuskiej Legii Honorowej zmarł w Warszawie 26 sierpnia 1976 r. Uroczystościom pogrzebowym przewodniczył kard. Stefan Wyszyński oraz biskupi Zbigniew Kraszewski i Franciszek Musiel.
 | Wojciech Świątkiewicz |
Co? Gdzie? Kiedy?
