Ciało

fot. Barbara Wiśniowska

„Moja szyjo ukochana! Opatulam cię od rana,
bo nie jesteś cudzą żmiją, ale jesteś moją szyją!”
                                                                       J. Twardowski

Wiersz próbuje nas przekonać, żeby kochać innych jak siebie samego, im też okręcić szalem szyję.

Czy na pewno kochamy siebie i swoje ciało? Co znaczy kochać? Chcieć dobra dla kogoś, być czułym i ciepłym, troszczyć się, wymagać, akceptować, dawać dobro. Słownik tłumaczy nawet: „Bardzo lubić, darzyć gorącym uczuciem”. Czy tacy jesteśmy dla siebie?

Ciało… Domek dla mojej duszy na czas ziemskiej wędrówki; niepowtarzalny, choć podobny do krewniaków. Świątynia Ducha Świętego. Czy mówię, że domek ulubiony – bo jedyny i tylko mój? Może pamiętamy o szaliku, ale poza tym patrzymy na swoje ciało z nienawiścią. Uważamy, że wszystko jest nie takie: za duży nos, za małe oczy, za proste włosy albo zbyt kręcone, fałdka na brzuchu… Może głodzimy się z nienawiści i myślimy, że po zrzuceniu dwóch kilogramów znowu będziemy siebie lubić, ale na pociechę zjadamy osiem czekolad?

Czy czujemy swoje ciało? Że jest głodne, że wzdęte po słodyczach, że boli gardło? Czy traktujemy je tylko jak środek transportu z łóżka do biura i w ogóle nie zwracamy na nie uwagi, aż lekarz oznajmi, że cudem uniknęliśmy śmierci?

Jak będziemy troszczyć się o innych, jeśli ani trochę nie kochamy siebie? Będziemy się nimi opiekować z pogardą, że są nie tacy: za grubi, za chudzi, za powolni, za szybcy… I będziemy ich zmuszać, żeby się zmienili. Tymczasem zmienić się można tylko z wielkiej miłości.

Co dobrego i przyjemnego zrobimy dziś dla swojego ciała?

Idziemy nr 05/2023