Kto powie: „dość”?
W 1938 r. Zachód mógł twardą postawą zatrzymać marsz ku wojnie. W imię pokoju wybrał porozumienie. Neville Chamberlain, premier Wielkiej Brytanii, po powrocie z Monachium na londyńskim lotnisku uniósł targaną wiatrem kartkę papieru, oznajmiając triumfalnie: przywiozłem wam pokój! Wiara, że „pan Hitler” dotrzyma monachijskiego układu, po niespełna roku wtrąciła świat w piekło wojny. Kunktatorstwo i zaniechanie ofensywy na Niemcy we wrześniu 1939 r. po kilku miesiącach zaowocowało klęską Francji i widmem upadku Wielkiej Brytanii.Po latach słusznie wytknięto te dwa kardynalne błędy, które kosztowały świat miliony ofiar. Niestety, dzisiaj widzimy w Europie całe tabuny Chamberlainów, wymachujące kartkami z napisem „pokój” i ani jednego Winstona Churchilla, ani jednego wybitnego polityka, który zdecydowanie powiedziałby „dość!”. Siła Unii Europejskiej – demokracja i członkostwo wielu państw starego kontynentu – jest zarazem jej słabością. Każda decyzja wymaga uzgodnień z partnerami prezentującymi odmienne poglądy, broniącymi własnych interesów. A to opóźnia działanie, sprawia wrażenie miękkości, niezdecydowania.
Czy w obliczu ostatnich wydarzeń możemy być spokojni o bezpieczeństwo Polski? Zadajmy sobie kilka pytań:
Czy mamy silną armię? Odpowiedział na to prezydent Bronisław Komorowski, podnosząc sprawę pilnej modernizacji sił zbrojnych i przytaczając mądrą rzymską maksymę: Si vis pacem, para bellum – „Jeśli chcesz pokoju, szykuj wojnę”. Jeśli przypomnimy sobie, jak w długo w poczuciu bezpieczeństwa prowadziliśmy ślamazarne i nie zawsze przemyślane reformy armii, możemy odpowiedzieć inną maksymą; Potius sero quam nunquam – „Lepiej późno niż wcale”.
Czy mamy pewnych sojuszników? Wierzymy, że tak, chociaż postawa Unii Europejskiej wobec kryzysu na Wschodzie nie napawa optymizmem.
Czy mamy silne sprawne państwo? Kiedy widzimy raz po raz wybuchające afery, bezkarność ludzi władzy, przykłady niekompetencji prokuratury, jakość elit politycznych, potężną biurokrację itd., musimy ze smutkiem odpowiedzieć przecząco. A przecież to my odpowiadamy za stan naszej Ojczyzny. Możemy ją zmieniać i wzmacniać, wykorzystując potężną broń, jaką daje demokracja – wolne słowo i kartkę wyborczą, eliminując polityków, którym wydaje się, że odpowiadają tylko przed własną partią i partie, którym się wydaje, że nie odpowiadają za nic.
O sile państwa stanowi też postawa obywateli, przywiązanie do ojczystej ziemi, rodzimej tradycji. Czy w ciągu ćwierćwiecza niepodległości potrafiliśmy dokonać tego, co uczynili nasi pradziadkowie w ciągu 18 lat pokojowego bytu II Rzeczypospolitej? Oni zerwali z zatrutymi korzeniami zaborów. Wykształcili nowe pokolenie, które przejęło na siebie trud walki o Polskę w kolejnej wojnie, obfitą daniną krwi na frontach i w konspiracji tak mocno udokumentowało światu nasze pragnienie wolności, że pokrzyżowało plan Stalina uczynienia z Polski kolejnej sowieckiej republiki, a w czasach PRL skutecznie przeciwstawiło się indoktrynacji swoich dzieci.
Nam znacznie trudniej zerwać z korzeniami PRL. Za to w ostatnich kilkunastu latach niektóre media próbowały przekonywać, że nasz patriotyzm jest anachronizmem, a przeszłość nie jest wolna od plam, których musimy się wstydzić. Skutek okazał się odwrotny od zamierzonego. Nasza tradycja zawiera wiele pięknych przykładów obywatelskiej postawy, troski o państwo, o dobro wspólne, które są znakomitym antidotum na „czarną propagandę” i wysiłki „odbrązawiaczy historii”. Były dla społeczeństwa oparciem w dobie zaborów i wojen. Dzisiaj mogą dopomóc w pracy nad pilnym i potrzebnym umacnianiem gmachu państwa.
 | Janusz Odziemkowski |
Co? Gdzie? Kiedy?
