Wielki Post mobilizuje do robienia porządków, czynienia postanowień, uczestniczenia w rekolekcjach i większego zaangażowania w rozwój duchowy.
Warto to docenić, ale i podkreślić, że nie byłoby dobrze, gdyby takie postawy miały miejsce tylko w tym szczególnym czasie.
Ważne, by każdego dnia podejmować swoje życie i powołanie, coraz bardziej świadomie. Z czego jednak zrezygnować, a co rozwijać i pielęgnować? Nie jest to proste zadanie, tym bardziej że zaganiana codzienność potrafi wybić nas z obranego kierunku, nie pomaga w tym, by być wytrwałym.
Jezus to nauczyciel cierpliwy i wytrwale realizujący plan Ojca. Chodzi, naucza, uzdrawia, gromadzi uczniów – a dziś burzy, by uporządkować. Może czasami chodzi właśnie o taką postawę? Trzeba coś radykalnie odciąć, „rozwalić”, ale tylko po to, by powstało coś piękniejszego, wartościowszego.
Może gdy czytasz dzisiejszą Ewangelię, uświadamiasz sobie, że jest w tobie coś, co niszczy pokój serca, co „rozwala” twoje serce, wiarę, relacje. Może leżysz zrezygnowany i płaczesz, że tyle tych straganów się w życiu nazbierało. Powiedz o tym Bogu, postaw Go na pierwszym miejscu, zdecyduj się na spowiedź i obierz odpowiednią strategię, w której zatroszczysz się o świątynię Ducha Świętego, którą jesteś. Może się tak zdarzyć, że refleksja nad życiem będzie zniechęcająca. Tyle tych straganów, tyle rzeczy trzeba zniszczyć, uporządkować. Jak się zmotywować, jaki mieć plan? Nie ma jednej odpowiedzi. Podzielę się tą, która towarzyszy mi najdłużej w świadomej głębszej pracy nad sobą: „Boże, użycz mi pogody ducha, abym zgadzał się z tym, czego zmienić nie mogę. Użycz mi odwagi, abym zmieniał to, co zmienić mogę. I mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego”.
Co? Gdzie? Kiedy?
