Komentarze do czytań - Wtorek, VII Tydzień Wielkanocny

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Klementyna Pawłowicz-Kot

Pierwsze czytanie: Dz 20, 17-27

Paweł, przynaglany przez Ducha Świętego, zmierza do Jerozolimy. Wezwał starszych Kościoła, by rozliczyć się przed nimi ze swojej działalności. Nie ma złudzeń, że czeka go więzienie, a jego życie dobiega końca. Życie Pawła po nawróceniu uległo zasadniczej zmianie. Z odwagą nauczał o Jezusie Chrystusie, choć dobrze wiedział, czym to grozi. Doświadczał prześladowań, których wcześniej sam był sprawcą. Pragnie dokończyć biegu i zadanie, które otrzymał od Pana. Jego życie jest spełnione. Wie, dla Kogo i po co żył.
Każdy z nas, czy tego chce czy nie, stanie kiedyś w bramach Jeruzalem, gdzie zakończy swoją ziemską wędrówkę. Przygotujmy się na tę chwilę. Odpowiedzmy sobie dzisiaj na kilka fundamentalnych pytań. W jakich zawodach biorę udział? Komu służę? Czy akceptuję cierpienie i śmierć jako element życia? Co sprawia mi radość?
Doświadczenie Pawła pokazuje, że sens życia każdego chrześcijanina można odnaleźć jedynie podejmując świadomą konsekwencji, osobistą decyzję służenia Bogu i ludziom. Żyć pełnią, to odczuwać wszelkie smaki, a słodycz jest bardziej wyrazista, dopełniona nutą goryczy.

Psalm responsoryjny: Ps 68, 10-11. 20-21

Nie trudno wyobrazić sobie ziemię wysuszoną brakiem wody. Jest twardą, spękaną skorupą. Ziemia to częsta metafora duszy człowieka. Bóg swoją miłością ożywia udręczonego troskami człowieka. Jeśli tylko odważymy się oddać Mu swoje ciężary, stajemy się pełni życiodajnej energii.

Ewangelia: J 17, 1-11a

Piękna, przenikająca spokojem i ufnością, modlitwa Syna do Ojca. Te kilkanaście zdań to wielki traktat o Bogu i człowieku. O miłości, „Boskim genie” wszczepionym w nasze serca, której pełnia rozwinęła się w Jezusie Chrystusie. Życie wieczne - to znać Boga. Poznawanie - to bycie w drodze, słuchając i asymilując Słowo. Poznawać transcendentnego Boga, to żyć w sobie właściwy i niepowtarzalny sposób. Odnajdywać swoją własną drogę, która jest bardziej „schodzeniem w górę” lub „wchodzeniem w głąb”, jak ją określają mistycy, niż ślizganiem się po powierzchni.
Znać Boga, to przyjmować ludzi i wydarzenia ze spokojem i ufnością Jezusa modlącego się w ogrodzie Getsemani.