Moc Pana uwalnia od wszelkich „demonów”, uzależnień, strachu, poczucia winy. Pozwala nie tylko mierzyć się z trudami własnego życia, ale także wspierać innych.
komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Klementyna Pawłowicz-Kot
Pierwsze czytanie: Dz 1, 1-11
Jakie myśli towarzyszyły Apostołom podczas tego wydarzenia? Otrzymali misję, która początkowo ich przerastała. Nie rozumieli jej, nie wiedzieli jak mają ją realizować. Mieli świadczyć o zmartwychwstałym Jezusie nie tylko w swoich rodzinnych stronach, ale także tam, gdzie nie byli przyjmowani z radością. Dopiero zesłanie Ducha Świętego i Jego moc sprawi, że sprostają zadaniu.
Misja apostolska jest aktualna dla każdego chrześcijanina przez całe życie Kościoła. Trwa już od 2000 lat, lecz my ciągle zachowujemy się jak pierwsi Apostołowie. Pytamy, czy przywrócisz królestwo Izraela? Czy zapanuje pokój, dobro, świat bez pandemii takiej czy innej? Żyjemy i działamy tak, jak rozumiemy. Jezus przykazał nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać Ducha Świętego. Bo do apostolstwa trzeba dojrzewać. Bez względu na moment historyczny, miejsce czy sytuacje życiowe jest to zawsze droga osobistej duchowej przemiany. Od niezrozumienia do poznania naszego zadania w Bożym planie, którego nie naszą rzeczą jest znać. Nie wystarczy spotkać Jezusa i zachwycić się Nim. Słuchać Jego nauk. Warunkiem niezbędnym do mądrego działania jest decyzja, że chcę sprostać powołaniu. I we własnej duszy szukać Ducha Świętego, którym już zostaliśmy zaszczepieni.
Psalm responsoryjny: Ps 47, 2-3. 6-9
Ekstatyczna radość „wykrzyczana” przez psalmistę jest zrozumiała dla każdego, kogo łączy szczera więź z Bogiem. Chociaż w tym związku nie jesteśmy równi, Bóg jest potężny, jest Królem całej ziemi, zostaliśmy stworzeni, by cieszyć się z wzajemnej obecności.
Drugie czytanie: Ef 4, 1-13
Ten tekst przypomina nam coś ważnego: jesteśmy jednością, wspólnotą, która została powołana, aby każdy osiągnął dojrzałą wiarę i pełnię człowieczeństwa, której miarą jest Jezus Chrystus. Ten cel jest możliwy do osiągnięcia, jeśli będziemy nawzajem dla siebie nauczycielami, pasterzami, apostołami dzięki zasobom, jakimi dysponujemy.Niepełnosprawność, bieda, starość wydają się być raczej przekleństwem niż darem. Ale właśnie do tworzenia wspólnoty opartej na tych brakach jesteśmy zaproszeni. Takiej, w której bogactwem jest różnorodność kulturowa, materialna, zdrowotna, intelektualna. Bo jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który jest i działa ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich. Ze względu na kondycję naszego człowieczeństwa nie do uniknięcia są konflikty, problemy czy wszelkie różnice. Ale nie muszą być destrukcyjne, jeśli podejmiemy refleksję nad własnym życiem. Czy to, w jaki sposób myślę, co robię, buduje czy przeciwnie – dzieli?
Ewangelia: Mk 16, 15-20
Słowo stawia nas przed koniecznością dokonania wyboru, od którego zależy nasz los: zbawienie lub potępienie. Nie ma dróg pośrednich. Albo aktem woli podporządkowuję życie Jezusowi i dzięki Niemu odkrywam pełnię swojego życia, albo umieram w poczuciu bezsensu i zagubienia. Moc Pana uwalnia od wszelkich „demonów”, uzależnień, strachu, poczucia winy. Pozwala nie tylko mierzyć się z trudami własnego życia, ale także wspierać innych. Tak jak Apostołowie zostajemy wezwani do podjęcia wysiłku niesienia Ewangelii całemu światu.
Co? Gdzie? Kiedy?
