Komentarze do czytań - Piątek, XXIX Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Agnieszka Wawryniuk

Pierwsze czytanie: Rz 7, 18-25a

Słowa św. Pawła opowiadają o wewnętrznym rozdarciu, z którym zmaga się każdy z nas. Brak równowagi między duszą i ciałem bywa bardzo bolesny. Życie w takim napięciu staje się niekiedy wielką udręką. Apostoł podkreśla, że same dobre chęci nie wystarczą do tego, by postępować, jak należy. Ta wewnętrzna walka nie zawsze kończy się naszą wygraną. Jak podchodzimy do naszych duchowych bitew? Czy jesteśmy świadomi tego napięcia? Święty Paweł traktował je bardzo poważnie, nie ignorował go, nie umniejszał jego siły rażenia. Wiedział, że musi walczyć. Jego słowa motywują do zrobienia rachunku sumienia z tego, jak zachowujemy się w momentach pokus. Czy mamy w sobie wolę walki? Czy chcemy postępować po Bożemu czy po swojemu? Te zmagania będą trwały do końca naszych dni. Nie zostaniemy z nich uwolnieni, ale możemy otrzymać siłę do walki i do przeciwstawiania się temu, co nas kusi i prowadzi na manowce. Nie rezygnujmy z walki o czystość ciała i duszy. Ona naprawdę nam się opłaci. Nie będzie łatwo, ale warto. Nie zostaliśmy przecież wezwani do życia w grzechu, ale do osiągnięcia świętości i jedności z Bogiem. Nie psujmy w sobie Bożego obrazu, na jaki zostaliśmy stworzeni. Powierzmy swoje ciała i dusze Temu, który ma moc odnowić i ożywić to, co słabe i bezradne. Z Nim wygramy.

Psalm responsoryjny: Ps 119, 66 i 68.76-77.93-94

Psalmista uznaje wielkość Boga i okazuje Mu swoje zaufanie. Zaznacza, że przyjmuje Jego przykazania. Mówi, że im ufa. Przyjmuje je za swoje. Nie dyskutuje z nimi, zgadza się z Boskimi zaleceniami. Jest świadomy, że przyniosą mu dobro. Zauważa mądrość i dobroć Boga, pragnie z nich zaczerpnąć dla siebie. Zdaje się mówić: chcę być taki, jak Ty. Nie obawia się prosić o to, czego mu potrzeba. Nie błaga jednak o rzeczy materialne, ale o dobra duchowe. Wie, że należy do Boga.
Taka postawa przydałaby się także i nam. Często prosimy Boga o zdrowie czy pomyślność w działaniach, a tak rzadko wołamy o mądrość, litość i dar umiejętności. Patrząc na przykazania, rzadko dostrzegamy, że są życiodajne, że nas kształtują, że budują nasze człowieczeństwo. Wołajmy do Pana, aby nauczył nas patrzeć na życie i to, czego doświadczamy Jego oczami. Tylko wtedy nie pobłądzimy ani nie zginiemy. Postrzeganie naszej codzienności z Bożej perspektywy daje światło, moc i otuchę. Z Nim widzimy więcej i głębiej. Pozwólmy, by napełnił nas swoją mądrością, aby przemienił nasze myślenie, patrzenie i rozumowanie. On naprawdę wie lepiej niż my.

Ewangelia: Łk 12, 54-59

„Dlaczego sami z siebie nie rozróżniacie tego, co jest słuszne?” – pyta dziś Jezus. Tym samym wskazuje na wielką rolę rozeznawania w naszym życiu. Łatwo nam przychodzi obserwować innych i wydawać o nich osądy. Trudniej spojrzeć w prawdzie na siebie, zbadać swoje motywacje i intencje, zrozumieć wydarzenia, w których uczestniczymy. Chrystus mówi, byśmy w swoich decyzjach i rozeznawaniu kierowali się nie tym, co wygodne, łatwiejsze i bezproblemowe, ale co słuszne, dobre i prawdziwe. Co dotyka mnie najbardziej w „obecnej chwili”? Co wymaga przemyślenia, przemodlenia, rozważenia? W których przestrzeniach mojego życia brakuje zgody, pojednania i równowagi? Dopóki żyjemy, ciągle jesteśmy w drodze. Warto wykorzystać dany nam czas na uporządkowanie swoich relacji, na naprawienie zaniedbań, na podjęcie decyzji, których unikamy od lat. Te sprawy są przecież jak zaciągnięty kredyt. Lepiej spłacić go tu na ziemi niż kiedyś w wieczności.