Komentarze do czytań - Piątek, V Tydzień Wielkanocny

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Mira Majdan

Pierwsze czytanie: Dz 15, 22-31

To śmiałe stwierdzenie: „Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my” mogłoby wydawać się arogancją, gdyby nie to, że i samej decyzji Apostołów, i sposobowi wcielenia jej w życie towarzyszą widome znaki działania Ducha Świętego. Apostołowie wkładają wiele troski w to, żeby absolutnie jednoznacznie rozstrzygnąć wszelkie wątpliwości rodzące się w młodej wspólnocie. Piszą list, w którym komunikują swoją decyzję i uwiarygodniają Barnabę i Pawła jako autentycznych nauczycieli wiary. Wysyłają wraz z nimi delegatów cieszących się ich największym zaufaniem. Wszystko to odbywa się w klimacie wzajemnego szacunku, życzliwości, miłości i szczerego szukania prawdy.

List Apostołów przywraca pokój targanej zamętem wspólnocie nie tylko dzięki samej decyzji, ale także z powodu bliskości z braćmi w wierze w dalekiej Jerozolimie. Wszyscy zainteresowani zbierają owoce tego, że nie zagórowało fanatyczne przywiązanie do tego, co było, że nie nastąpiło bezduszne, autorytarne rozstrzygnięcie, ale Kościół rzeczywiście otworzył się na moc Ducha. Gdyż tylko On może sprawić, że prawda i miłość złączą się ze sobą we właściwych proporcjach, szanując zarówno wolę Boga jak i godność człowieka.

Psalm responsoryjny: Ps 57, 8 i 10. 11-12

Kiedy spojrzymy na całość Psalmu 57 przekonamy się, że te piękne słowa o łasce, chwale i wierności Boga padają nie w warunkach spokojnego, dostatniego życia, ale wśród nieszczęść, udręk i deptania przez ludzi. Psalmista, prosząc o wybawienie od licznych przeciwności, odkrywa w sobie nadzieję i moc serca, która pozwala mu już teraz oglądać w duchu klęskę przeciwników. Nie ma w nim cierpiętnictwa ani biernej rezygnacji, ale ufność w Bogu, który wybawia i pozwala odnosić zwycięstwa.

Ewangelia: J 15, 12-17

Czy w głębi serca wolę być sługą czy przyjacielem? Sługa jest zobowiązany do dokładnego wykonywania poleceń pana bez głębszego wnikania w ich treść. To pan ponosi za wszystko odpowiedzialność i sługa może w duchu zżymać się na niego do woli, obwiniając go za swój ciężki los, byleby na zewnątrz robił to, co do niego należy. Przyjaciel to człowiek wolny, który dopuszczany do tajemnic drugiego szczerze wypowiada swoje zdanie, ma udział w podejmowaniu decyzji i aktywnie przyczynia się do ich wykonania. Właśnie do takiej relacji ze sobą zaprasza nas Jezus – abyśmy przestali wsłuchiwać się w swoje wnętrze, tak często pełne pretensji i zgorzknienia, a wsłuchali się w Jego słowo, które odsłania nam Boże tajemnice. Wtedy odnajdziemy radość w służbie Boga i wydamy trwały owoc dla Jego królestwa.