Sztuki De Filippo w okresie powojennym wystawiane były we Włoszech i w całej Europie, także w Polsce. Były także przenoszone na ekran w najlepszym okresie kina włoskiego, w latach 50. i 60. XX wieku. Sam artysta występował czasami na ekranie w towarzystwie innych ówczesnych gwiazd, jak w klasycznym „Złocie Neapolu” (1954) Vittorio de Siki, gdzie grał z Sophią Loren. Był przedstawicielem teatru i kina popularnego, skierowanego do masowej publiczności. Wysoki poziom artystyczny w tego rodzaju utworach łączył się z komunikatywnością akcji i przesłania dzieła.
Czarną komedię „Wewnętrzne głosy” De Filippo napisał zaraz po wojnie. Głównym bohaterem jest zwyczajny Włoch Alberto, któremu przyśniło się morderstwo przyjaciela. Doprowadziło to do oskarżeń sąsiadów, co z kolei spowodowało dezintegrację osobowości bohatera i oskarżenia samego siebie jako współwinowajcy... Powojenna publiczność i krytyka odebrała ten utwór jako komentarz do moralnego rozliczenia włoskiego społeczeństwa z okresem wojennym.
Reżyserem spektaklu, który zaprezentowany zostanie w Teatrze Dramatycznym, jest Toni Servillo, wybitna postać współczesnego teatru włoskiego, występujący także w głośnych filmach. Servillo nie ukrywa, że pragnie dziś kontynuować artystyczną tradycję De Filippo. Przedstawienie „Wewnętrzne głosy” powstało w koprodukcji z kilkoma teatrami, m.in. z Rzymu, jako przedsięwzięcie eksportowe, grane w kilku europejskich stolicach. To artystyczne tournée zakończy się w Warszawie.
 | Mirosław Winiarczyk |
Co? Gdzie? Kiedy?
