Temat sztuki jest bardzo na czasie. Chodzi bowiem o metody zwalczania pedofilii, tej realnej i tej wymyślonej. Formuła sztuki jest nietypowa, przypomina ciekawe eksperymenty rosyjskiego dramaturga i reżysera Iwana Wyrypajewa. Młode małżeństwo z problemami i pani prokurator opowiadają o poruszającej sprawie oskarżenia ojca o molestowanie jedenastoletniej córki. Na tle umownej scenografii bohaterowie zwracają się na przemian do siebie i wprost do widowni. Okazuje się, że w tej poruszającej sprawie nie jest ważne szybkie dotarcie do prawdy, lecz bezwładna machina dochodzenia prokuratorskiego. Mężczyzna został oskarżony o molestowanie i gwałt na podstawie powierzchownego badania córki w szpitalu, do którego trafiła po wypadku. W konsekwencji opieszałość w działaniach prokuratury, policji, sądu i szpitali omal nie zniszczyła życia dziewczynki i jej rodziców. A wszystko to za przyczyną błędu popełnionego w czasie pierwszego badania lekarskiego po wypadku.
Krótka sztuka Holewińskiego ma w pewnym sensie charakter publicystyczny o jednoznacznej wymowie demaskatorskiej, może zatem nie spodobać się miłośnikom ideologii politycznej poprawności. Jedno zeznanie czy donos o te straszne czyny w konsekwencji często ściąga na podejrzanego – zanim sprawa zostanie wyjaśniona – furię oskarżeń medialnych i działań policyjnych. Taki właśnie przypadek ukazany został w sztuce.
Wacław Holewiński, „Nic się nie stało”. Teatr Ateneum. Scena 61. Reżyseria – Barbara Wiśniewska. Wykonawcy: Emilia Komarnicka, Mateusz Banasiuk, Olga Sarzyńska. Premiera – 13 czerwca
 | Mirosław Winiarczyk fot. Bartek Warzecha Idziemy nr 27 (510), 5 lipca 2015 r. |
