Kanonizacja dwóch papieży równocześnie to chyba nieczęsty przypadek w Kościele?
Wyjątkowość tej sytuacji nie polega na jednoczesnym wyniesieniu do chwały ołtarzy dwóch papieży, ale na tym, że kanonizacja dwóch papieży wywołuje tak wielkie zainteresowanie, powszechną zgodę, poklask i chęć uczestnictwa w tym wydarzeniu.
Dzisiejsza wrażliwość religijna i kulturowa przyzwyczaja nas do nowych modeli świętości, coraz częściej niedotyczących osobistości Kościoła instytucjonalnego. Miliony ludzi, młodych i starszych, śledzi z zainteresowaniem w internecie opowieści o życiu współczesnych sobie ludzi młodych, dorosłych i w podeszłym wieku, którzy znajdując się w zupełnie zwyczajnych sytuacjach i stojąc wobec normalnych wydarzeń, reagują zupełnie inaczej i realizują drogę ku świętości. Nie mówi się o nich, że mają heroiczne cnoty, nie dzieją się wokół nich spektakularne cuda, ale prowadzą tak głębokie życie z Bogiem i z bliźnimi, że staje się ono dla innych fascynujące, ujmujące, przekonujące; ludzie nagle widzą, że jest możliwe życie tak pięknie inne.
Prawdą jest jednak, że wydarzenie z niedzieli 27 kwietnia wzbudza niesłychane zainteresowanie duchowe, kulturowe i społeczne. Może dlatego, że w czasach, gdy tak mało jest autorytetów moralnych, te dwie postaci budzą zainteresowanie, podobają się, mają na nas dobry wpływ, nie przez swoje umiejscowienie w strukturach Kościoła, ale z powodu przejrzystości ich życia, wewnętrznej wolności, normalności, z którą dawali świadectwo prawdzie i okazywali bliskość wobec człowieka, choć pełnili tak znaczące funkcje. Trochę przez analogię do tego, że ludziom podoba się, gdy Bóg objawia się nie w ogniu, nie w gromie, nie we wszechmocy, ale w ciszy lekkiego powiewu.
Co chce nam powiedzieć papież Franciszek, dbając o to, aby ta uroczystość była wspólna? Nawet gdy ze względu na Polaków trzeba było zmienić datę kanonizacji Jana Pawła II, to zmieniono ją również w odniesieniu do Jana XXIII…
Możemy to lepiej zrozumieć, gdy weźmiemy pod uwagę fakt, że papież Franciszek chce jak najszybciej doprowadzić także do beatyfikacji papieża Pawła VI. Pierwszy z nich, Jan XXIII, chociaż musiał iść pod prąd wielu środowisk, zwołał w Watykanie sobór powszechny. Paweł VI i Jan Paweł II z odwagą, rozwagą i wiernością Bogu niestrudzenie starali się wprowadzać w praktykę nowe spojrzenie na Kościół i świat, odczytane właśnie przez Sobór Watykański II.
 | Czytaj dalej w e-wydaniu |
Abp Celestino Migliore ur. 1 lipca 1952 r. w Cuneo we włoskim Piemoncie. Święcenia kapłańskie przyjął 25 czerwca 1977 r. Doktor prawa kanonicznego na Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Po ukończeniu w 1980 r. Papieskiej Akademii Kościelnej rozpoczął służbę dyplomatyczną kolejno: w Angoli, USA i Egipcie. W latach 1989-1992 był I Sekretarzem Nuncjatury Apostolskiej w Polsce. Potem był Stałym Obserwatorem Stolicy Apostolskiej przy Radzie Europy w Strasburgu. W latach 1995-2002 r. był zastępcą Sekretarza ds. Relacji z Państwami w watykańskim Sekretariacie Stanu. 30 października 2002 r. Ojciec Święty Jan Paweł II mianował go arcybiskupem i Nuncjuszem Apostolskim, Stałym Obserwatorem Stolicy Apostolskiej przy ONZ. 30 czerwca 2010 r. Ojciec Święty Benedykt XVI mianował arcybiskupa Celestina Migliorego Nuncjuszem Apostolskim w Polsce.
rozmawiał ks. Henryk Zieliński
fot. ks. Henryk Zieliński/Idziemy
Idziemy nr 17 (449), 27 kwietnia 2014 r.
Co? Gdzie? Kiedy?
