Mieszkańcy Ognisk w Olszy i w Kaliszanach podczas wspólnego spotkania
W Polsce są dwa: w Starych Kaliszanach, 70 km od Lublina, i w Olszy w pobliżu Łodzi, o którym opowiedziała mi Zosia Hasiuk. Była członkiem tamtejszej wspólnoty przez 9 lat.
Ognisko Miłości przyjmuje wszystkich, którzy chcą zatrzymać się na chwilę i przybliżyć się do Boga. Tu odbywają się rekolekcje, większość z nich w całkowitym milczeniu. Założycielka Ognisk, Marta Robin, mówiła o konieczności poświęcenia pięciu pełnych dni „na modlitwę w ciszy, by człowiek mógł się nawrócić”.
Wspólnota przyjmująca rekolektantów w Olszy obecnie liczy sześć osób. Kiedy Zosia tam zamieszkała, było ich troje. Mieszkańcami Ognisk są kobiety i mężczyźni, księża i rodziny. Każda ma swojego ojca, którym jest kapłan diecezjalny. – Nie jest to jednak kapelan, bo ta funkcja jest dożywotnia – wyjaśnia Zosia – i większość ogniskowych rekolekcji głosi właśnie ojciec. Pozostałe są prowadzone przez przyjaciół wspólnoty: teologów i psychologów.
TYGODNIE W MILCZENIU
Tygodniowe rekolekcje odbywają się 10 razy w roku, jest też dużo sesji weekendowych. Na rekolekcje w milczeniu przyjmuje się najwyżej 20 osób, wtedy każda ma swój pokój. Rekolekcje dla rodzin gromadzą nawet 80 osób. Poza typowymi dla wspólnoty rekolekcjami w milczeniu odbywają się tu sesje tematyczne: dla małżeństw, dla młodzieży, dla katechetów. Coś dla siebie znajdą także zapracowani. Im proponuje się pojedyncze dni skupienia z ośmiogodzinnym programem. Nie trzeba więc brać urlopu, wystarczy zarezerwować sobie niedzielę.– Poza tym wspólnota przyjmuje grupy z zewnątrz, osoby przyjeżdżające na rekolekcje indywidualne. Współpracuje z diecezjalnym seminarium; ciszy i skupienia chętnie szukają tu klerycy przygotowujący się do święceń diakonatu – relacjonuje Zosia.
Jak wygląda rekolekcyjny dzień? – W centrum jest zawsze Eucharystia, dużo czasu poświęca się na rozważanie Słowa Bożego. Ważne miejsce w programie zajmuje adoracja Najświętszego Sakramentu. Bo najdłuższa droga to ta od głowy do serca, a adoracja pomaga skrócić ten dystans – przekonuje Zosia.
W Olszy znajdują wyciszenie przede wszystkim świeccy – w różnym wieku i w różnej sytuacji życiowej. Co tu przeżywają? Mówią o silnym poczuciu bycia kochanymi i przyjętymi przez Boga. Uświadamiają sobie, że Bóg jest naprawdę Ojcem. – To podstawowe doświadczenie rekolekcji bez względu na temat – podkreśla Zosia. Trwanie w ciszy przed Bogiem pozwala usłyszeć w sercu Jego głos. Niektórzy mówią też o dyskretnej obecności Marty Robin.
– Często miałam uczucie, że to Marta niesie te rekolekcje – opowiada dalej Zosia. Zaznacza, że doświadczenie Bożej łaski pomaga służyć innym. Uczestnicy po powrocie do domu czują się lepszymi chrześcijanami. Są zachęcani do szukania swojego miejsca w Kościele tam, gdzie żyją. Przeważnie nie trzeba ich do tego namawiać, bo, jak mówi moja rozmówczyni, będąc obdarowanym przez Boga, pragnie się tego samego dla innych.
Do tego miejsca obdarowania niektórzy powracają regularnie. Chyba dlatego, że z rekolekcjami w Ognisku jest jak ze świętowaniem Bożego Narodzenia. Świętuje się nie po to, żeby sobie przypomnieć to wydarzenie, ale żeby głębiej wejść w tę tajemnicę, uświadomić sobie, że jesteśmy dziećmi Bożymi, odnaleźć swoją tożsamość. – Rekolekcje – podkreśla Zosia – dają możliwość powrotu do tego, co najbardziej fundamentalne, czyli do łaski chrztu. Prowadzą do odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych i powierzenia się Jezusowi przez ręce Maryi. Dla mnie najważniejszym odkryciem było to, że być ochrzczonym to jest „coś”, to spotkanie z Chrystusem, które nigdy się nie kończy.
Co? Gdzie? Kiedy?
