Przyjęcie tej ustawy to problem dla Kościoła, czy należy na to patrzeć szerzej?
Po drugie, przyjęcie ustawy o in vitro w jej aktualnym kształcie jest wyraźną krzywdą wyrządzoną narodowi polskiemu w wymiarze zarówno moralnym, jak i biologicznym, wbrew znanemu skądinąd sloganowi: „jestem za życiem, a więc jestem za in vitro”. Sejm niejako z definicji jest odpowiedzialny za naród i jego dobrą przyszłość. Jeżeli jego działania obracają się przeciwko narodowi, to można sobie postawić pytanie: jakie moralne prawo do podejmowania dalszych decyzji ważnych dla naszego państwa ma Sejm w obecnym składzie, który tak bardzo lekceważy sobie prawo ludzi – bo ludzkie embriony są już ludźmi! – do życia?
Teraz mamy do czynienia z decyzją Sejmu. Będzie jeszcze musiała być podjęta decyzja ze strony Senatu i samego prezydenta. Prezydium Konferencji Episkopatu Polski, odnosząc się z bólem do decyzji Sejmu, wyraża nadzieję, że Senat zajmie właściwe stanowisko.
Czy nie boi się Ksiądz Arcybiskup, że ostatnie stanowisko Prezydium KEP w tej sprawie zostanie przedstawione jako opowiedzenie się przeciwko formacji politycznej rządzącej jeszcze w Polsce?
To nie Kościół opowiedział się przeciwko pewnej formacji politycznej. To podczas głosowania w sprawie in vitro zarówno partia rządząca, jak i inne, mniejsze ugrupowania wypowiedziały się zdecydowanie przeciwko temu, czego niezmiennie – a więc nie koniunkturalnie! – naucza Kościół. Dodatkowy ból sprawia to, że znaczna część posłów, którzy przegłosowali tę ustawę, to ludzie przyznający się do swej przynależności do Kościoła. To właśnie oni zafundowali nam polityczne igrzyska kosztem szacunku dla ludzkiego życia. Wielu zrobiło to tylko po to, aby zapewnić sobie miejsca na listach wyborczych swych partii. Okazało się, że liczy się dla nich tylko i wyłącznie dalsza kariera polityczna. Trudno z punktu widzenia moralności jednoznacznie nie ocenić przyjętej przez nich takiej hierarchii wartości.
Niektórzy przyznają, że nawet nie przeczytali ustawy, za którą głosowali…
Jeśli coś takiego naprawdę miało miejsce, to ci ludzie po prostu siebie dyskwalifikują jako posłowie, czyli jako osoby zasiadające w miejscu, w którym podejmowane są najważniejsze dla narodu polskiego i dla państwa decyzje.
Według prorządowych mediów winę za porażkę odchodzącego prezydenta ponoszą Kościół i katolickie media. Ma Ksiądz Arcybiskup z tego powodu poczucie winy?
A może trzeba by raczej mówić o winie człowieka, który ostentacyjnie – mimo próśb i apeli – odwrócił się od nauczania Kościoła, podpisując między innymi tak zwaną konwencję antyprzemocową? Ci, którzy opowiedzieli się przeciwko drugiej kadencji ustępującego prezydenta, uczynili to z różnych racji. Decydowały nie tylko kwestie światopoglądowe, na pewno znaczącą rolę odegrały również względy czysto ekonomiczne. Prawdą jest jednak i to, że część polskiego społeczeństwa nie mogła się zgodzić na dalszą hipokryzję partii, która najpierw przedstawiała się jako partia konserwatywna, organizując między innymi rekolekcje dla swoich parlamentarzystów i pielgrzymując do Łagiewnik, a następnie rozpoczęła wyraźny marsz w stronę lewackich ideologii, ostentacyjnie odwracając się od chrześcijańskiego systemu wartości. Wyborcy rozliczyli więc tę partię z jej wiarygodności.
Czy przed wyborami parlamentarnymi biskupi planują wydanie wspólnego stanowiska?
Nie chcę przesądzać, jakie będzie stanowisko Episkopatu. Jeszcze w pierwszej połowie października tego roku odbędzie się kolejne zebranie plenarne Konferencji Episkopatu Polski. Zapewne temu wydarzeniu będzie towarzyszyło wielkie oczekiwanie społeczne, aby Konferencja w jakiś sposób odniosła się do bliskich już wyborów parlamentarnych. Zobaczymy, jak się ostatecznie stanie. Nie ma jednak najmniejszych wątpliwości, że Konferencja Episkopatu opowiada się za tym, aby katolicy udział w wyborach traktowali jako swój obowiązek. Zaniechanie udziału w wyborach byłoby poważnym zaniedbaniem moralnym. Nie chodzi tu przy tym tylko o to, aby wrzucić kartkę do urny, ale żeby wybrać kogoś, kto w swoim programie wyborczym głosi najbardziej podstawowe wartości związane z ludzkim życiem, z ludzką godnością oraz z odpowiedzialnością za naród, państwo i za jego kulturę. Czy przypomnienie tych zasad będzie w październiku konieczne? Tego nie wykluczam. W każdym razie trzeba robić wszystko, aby zbiorowa mądrość narodu okazała się większa niż „mądrość” tych, którzy pod koniec obecnej kadencji parlamentu przegłosowali najpierw tak niedobrą „konwencję antyprzemocową”, a teraz ustawę o in vitro – i to pod płaszczykiem „leczenia bezpłodności”.
 | rozmawiał ks. Henryk Zieliński |
Co? Gdzie? Kiedy?
