Król ze Świebodzina

Widok na Chrystusa

– Świebodzin jest wyjątkowym miastem, jeśli chodzi o religijność – zauważa ks. Romaniuk. Intronizację Chrystusa poprzedziły misje święte we wszystkich trzech parafiach. Ks. Zawadzki jako proboszcz parafii Miłosierdzia Bożego doprowadził do ustanowienia przy niej Sanktuarium i ożywił kult Miłosierdzia wśród wiernych. W czasie budowy pomnika cztery razy w roku organizował rekolekcje, kładł duży nacisk na sakrament pokuty. – Ale najważniejsza była całodobowa adoracja Najświętszego Sakramentu. To właśnie wokół niej wytworzyła się wspólnota, która chciała być odpowiedzialna za parafię – podkreśla Elżbieta Pietrasik. By zapewnić bezpieczeństwo w czasie godzin nocnych, powstała Honorowa Straż Najświętszego Sakramentu złożona z mężczyzn. Każdy z nich pełnił czterogodzinny dyżur. – Zgłaszałem się nawet kilka razy w miesiącu. I chociaż nie było łatwo, odbierałem to jako ogromną łaskę, bo w ciągu dnia pewnie nie znalazłbym czasu, żeby przyjść na adorację – przyznaje Roman Gwizd.
Co roku w Uroczystość Chrystusa Króla mieszkańcy wyruszają w procesji pod figurę i odnawiają akt intronizacji. Na co dzień często modlą się przy niej indywidualnie i uczestniczą w Drodze Krzyżowej przy wybudowanych wokół stacjach. – Jedna z parafianek mówiła mi, że nie może przyjść do kościoła ze względu na stan zdrowia, ale modli się, patrząc na Chrystusa przez okno, i to przynosi jej ulgę w cierpieniu – opowiada Barbara Janyszek-Latusek.

Owocem budowy jest Stowarzyszenie Rodzin Świebodzińskich „Ars Familia”. – Kiedy braliśmy udział w pracach nad montażem i poświęceniem figury, urządziliśmy festyn rodzinny. Później zaczęliśmy też organizować koncerty i półkolonie dla dzieci, zbieramy pieniądze na stypendia dla dzieci z ubogich rodzin, myślimy o założeniu świetlicy – mówi Rafał Wojtkiewicz.

Każdy Go zobaczy

Wpisy w księdze pamiątkowej świadczą, że wizyta w Świebodzinie dla wielu jest głębokim przeżyciem. Na tablicy pod figurą wypisany jest akt intronizacji Chrystusa. – Bardzo wzruszające było dla mnie, gdy widziałam, jak młodzi klękają na środku placu i się modlą. A pewien pan zdjął buty i boso podszedł do figury, mówiąc, że to miejsce święte – mówi z przejęciem parafianka Anna Plichta.

Rafał Wojtkiewicz opowiada o kierowniku jednego z zakładów pracy, który nie zgodził się wysłać swoich pracowników do pomocy przy budowie, twierdząc, że jest niewierzący. – Zdziwiłem się, widząc go później na placu podczas montażu figury. Myślałem, że przyjechał tylko z ciekawości, ale on ukląkł i przeżegnał się, a później podszedł do prałata i szczerze mu gratulował. Miejscy urzędnicy, którzy kilka miesięcy wcześniej krytykowali rozmiary figury, też pojawili się przy montażu i okazywali wielki podziw dla księdza, że udało mu się doprowadzić dzieło do końca.

W Świebodzinie przecinają się główne drogi ze wschodu na zachód i z północy na południe, a ogromny pomnik jest widoczny z daleka. – Ks. Zawadzki mawiał, że nasz Chrystus jest największym ewangelizatorem – podkreśla parafianka Maria Chuda. – Każdy, kto będzie przejeżdżał, zauważy Go. Czy poruszy jego serce? To już trzeba pozostawić Bogu.

O Jezu, Władco serc naszych i Królu wieków nieśmiertelny, przyrzekamy Ci uroczyście, że przy tronie Twoim i przy Osobie Twojej wiernie stać będziemy. Przyrzekamy Ci, że nieskalanego sztandaru Twojego nie splamimy, że chorągwi Twojej nie zdradzimy ani niedowiarstwem, ani sekciarstwem, ani żadnem odstępstwem. Ślubujemy Ci, że w wierze świętej katolickiej aż do śmierci wytrwać pragniemy.

Niech dzieci nasze piszą na grobach naszych, żeśmy się nigdy Ciebie, Jezu Królu, i Twojej Ewangelii nie wstydzili. Króluj w sercach naszych przez łaskę. Króluj w rodzinach przez cnoty rodzinne. Króluj w szkołach przez prawdziwie katolickie wychowanie.

Króluj w społeczeństwie przez sprawiedliwość i zgodę wzajemną. Władaj wszędzie, zawsze i bezustannie. Niech sztandar Twój powiewa nad nami wszystkimi, a Królestwo Twoje niech ogarnie całą naszą ziemię! Amen.

Modlitwa do Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata kard. Adama Stefana Sapiehy z 1927 r.

Hanna Dębska fot. ks. Henryk Zieliński/Idziemy Idziemy nr 47 (479), 23 listopada 2014 r.