Prawdziwe gromy posypały się na prezydenta Andrzeja Dudę za nazwanie Unii Europejskiej „wyimaginowaną wspólnotą”. Ludzie, ponoć doskonale wykształceni, chcą wierzyć, że mieszkańcy naszego kontynentu tworzą wspólnotę równie, a może nawet bardziej realną niż naród. Ale przecież oni sami – ci przesławni aktorzy i bardzo światli politycy – jadą na wakacje do Niemiec czy Francji, a nie „między Odrę a Ren” czy też „między Ren a Pireneje”. Również oni nie potrafią wymienić premiera nie tylko Portugalii, Danii, Holandii, Szwecji, ale nawet Francji czy Włoch. Z drugiej strony wiedzą, kto jest prezydentem Wrocławia, Gdańska czy Szczecina.
Ucieczka od podmiotowości nie jest niczym nowym. We wczesnym średniowieczu w Polsce, na Węgrzech i w Czechach nie brakowało zapewne ludzi, którzy nie chcieli pełnej niepodległości, sądząc, że wystarczy nam przynależność do Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. W czasach zaborów wielu sądziło, że Polakom w zupełności wystarczy konsekwentnie stosowany trójlojalizm. Wreszcie, gdy przyszli Sowieci, i u nas nie zabrakło głupców, którzy szczerze marzyli o włączeniu komunistycznej Polski do ZSRS; nawet tak ułomna „suwerenność”, jaką mieliśmy, wydłużała bowiem drogę do komunistycznego „raju”.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 38 (676), 23 września 2018 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 5 października 2018 r.
