Nie tylko w Kościele można usłyszeć, że życie jest pielgrzymką. Utożsamianie życia z drogą, podróżą, to koncepcja obecna nie tylko w chrześcijaństwie, chociaż właśnie w nim mocno się wyrażająca. Bo czyż tak nie jest? Już od swoich narodzin człowiek jest w drodze, zmierza do jakichś celów lub do Celu, ścieżką prostą lub krętą, gładką lub wyboistą.
Odzwierciedleniem tej wielkiej pielgrzymki są nasze małe pielgrzymki podejmowane do różnych sanktuariów i miejsc kultu. Mówi się, że katolik powinien w ciągu swojego życia odwiedzić trzy miejsca: Grób Pański w Jerozolimie, grób św. Piotra w Rzymie i grób św. Jakuba Większego (Starszego) w Santiago de Compostela. I rzeczywiście, od wieków chrześcijanie pielgrzymują do tych miejsc. Przez długie wieki pieszo, potem autokarami i samolotami, by obecnie znowu powrócić w dużej mierze do pielgrzymek pieszych. Coraz więcej osób wyrusza na szlak z laską pielgrzyma w ręku (bądź z kijkami nordic walking), by w samotnej wędrówce przemyśleć wydarzenia z własnego życia, poukładać w głowie różne sprawy oraz polecać intencje własne i innych.
Piesze pielgrzymowanie stało się modne. I chociaż trwająca pandemia nieco pokrzyżowała plany pielgrzymkowe, na szlakach nadal spotyka się pielgrzymów i wędrowców. Bo nie każda wędrówka jest pielgrzymką. Widać to dobrze na Camino de Santiago, czyli na Drodze św. Jakuba, której różne szlaki prowadzą do grobu św. Jakuba Większego znajdującego się w hiszpańskiej miejscowości Santiago de Compostela.
Tym szlakiem wędrują różne osoby, wierzące i niewierzące, które pragną odpocząć od zgiełku świata i przemyśleć sens swojego życia. Zazwyczaj najwięcej osób podąża Camino w roku jubileuszowym, który obecnie przeżywamy i który z powodu pandemii został przedłużony do końca 2022 roku.
Rok Święty Jakubowy wypada wtedy, gdy liturgiczne święto św. Jakuba Apostoła (25 lipca) przypada w niedzielę. W tym roku na szlakach i w samym Santiago widać jednak znacznie mniej pielgrzymów. Pandemia zrobiła swoje, a i regionalne władze Galicji przez wiele miesięcy odmawiały wstępu na swój teren. W samej katedrze w Santiago codziennie odprawiane są tylko cztery Msze święte dla pielgrzymów przy głównym ołtarzu, podczas których obowiązują limity wiernych. Powoduje to, że pielgrzymi czekają w długiej kolejce na wejście do katedry i niekiedy muszą przyjść dopiero następnego dnia.
Czy powinno się na to narzekać? Bynajmniej. Przecież w pielgrzymkę wpisują się trudy, nieoczekiwane sytuacje, zmęczenie. Ale również nieoczekiwane spotkania i radość z dotarcia do celu. Pandemia pokrzyżowała wiele planów. Jednym z nich był również zaplanowany na połowę października pierwszy Dzień Polski w Santiago de Compostela, który został przeniesiony na październik 2022 roku. Jego obchody będą połączone z 40. rocznicą „Aktu Europejskiego” św. Jana Pawła II. To właśnie w Santiago de Compostela, u grobu św. Jakuba Apostoła, papież Polak skierował do Europy słowa Aktu Europejskiego: „Dlatego ja, Jan Paweł II, syn polskiego narodu (…) biskup Rzymu i pasterz Kościoła powszechnego, z Santiago kieruję do ciebie, stara Europo, wołanie pełne miłości: Odnajdź siebie samą! Bądź sobą! Odkryj swoje początki, tchnij życie w swoje korzenie. Tchnij życie w autentyczne wartości, które sprawiały, że twoje dzieje były pełne chwały, a twoja obecność w innych kontynentach dobroczynna. Odbuduj swoją duchową jedność w klimacie pełnego szacunku dla innych religii i dla prawdziwych swobód”.
Skoro Rok Jubileuszowy został przedłużony do końca 2022 roku, to może warto zaplanować pielgrzymkę do Santiago w przyszłym roku, kiedy to będziemy obchodzić 900-lecie pierwszego Roku Świętego. A tymczasem można podjąć pielgrzymowanie na polskiej Drodze św. Jakuba, której łączna długość wszystkich odcinków wynosi ponad 7100 km.
Co? Gdzie? Kiedy?
