Kiedy w epoce późnego Gierka telewizja pokazała u nas brytyjski film „Bitwa o Anglię” – a były tam też wątki związane z naszymi pilotami – czuliśmy prawdziwą dumę. Film powtarzany był kilkukrotnie, a seanse były jak miód na serce: dawały nadzieję, że jest jeszcze na świecie jakaś sprawiedliwość, że ktoś o nas pamięta, że może kiedyś upomni się o naszą wolność.
Następna dekada pokazała, że musieliśmy o nią upomnieć się sami. A kolejne pokazały, że wolność nie do końca musi być nieograniczona, nie przez wszystkich w Europie jest akceptowana, a i dla nas samych jej smak też stopniowo albo powszedniał, albo stawał się nie taki, jaki miał być. Cóż, zachłyśnięcie się wolnością bywa tak samo niebezpieczne jak zjedzenie dużej porcji deseru, i to jeszcze przed daniem głównym. Ale z tego można wyrosnąć i zmądrzeć, by zrozumieć mechanizmy, które pozwolą nam dostrzec to, co naprawdę w życiu jest najważniejsze.
Pomyślałem o tym, opuszczając kino po seansie filmu „Dywizjon 303. Historia prawdziwa”. Wiele osób, tak jak ja, przyszło z dziećmi. I im, i mnie obraz się podobał, bo główne role grają znani polscy aktorzy młodego pokolenia, a film jest zrobiony z rozmachem.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 38 (676), 23 września 2018 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 5 października 2018 r.
.jpg&w=624&h=543 "Dramat zawierzenia. Jak święci ratują nas przed jałowością życia?")
