Wiele osób boi się nadchodzących świąt wielkanocnych i spotkania z rodziną przy jednym stole. Z jakiego powodu? Otóż z tego samego, co w ostatnich latach, tyle że w tym roku jeszcze bardziej dotykającego całe rodziny, wspólnoty i społeczności sąsiedzkie, zawodowe i inne. Przyczyną tą są podziały – przebiegające na kilku osiach: politycznej, kościelnej, etycznej. To, że nasze społeczeństwo jest od kilkunastu już lat mocno podzielone na dwa obozy polityczne, jest jedną sprawą. W ostatnim czasie doszły jeszcze podziały na tych, którzy bezpardonowo atakują Kościół i jego przedstawicieli, oraz tych, którzy starają się go bronić. A od jakiegoś czasu jesteśmy świadkami potężnych podziałów w społeczeństwie w kwestiach etycznych i bioetycznych, związanych z ochroną życia ludzkiego oraz pojęciem rodziny i małżeństwa.
Stanowiska są tak wyostrzone, a podziały tak głębokie, że wydaje się, iż nie pozostaje przestrzeni do rozmowy, nie mówiąc już o jakimkolwiek porozumieniu. Podziały te przechodzą przez nasze rodziny, środowiska, w których pracujemy, spędzamy czas wolny, przez wspólnoty sąsiedzkie, a nawet przez wspólnoty parafialne. Chyba już tak bardzo do nich przywykliśmy, że przechodzimy nad nimi do porządku dziennego. A tymczasem podziały te wyniszczają nasze małe wspólnoty, w których żyjemy, a także wspólnotę narodową, jaką jest nasza ojczyzna. Stąd też kolejne nowenny w intencji pojednania w naszym narodzie, jak ta zapoczątkowana 28 lutego przy grobie bł. Jerzego Popiełuszki „o wolność od lęku i nienawiści”, która potrwa 37 tygodni, aż do 40. rocznicy śmierci kapłana męczennika. Z kolei 16 marca rozpoczęła się nowenna w intencji ojczyzny, zgody narodowej i poszanowania życia ludzkiego, zanoszona za wstawiennictwem św. Andrzeja Boboli i również bł. Jerzego Popiełuszki. Do włączenia się w nią wezwał ustępujący przewodniczący polskiego episkopatu.
Nie bez powodu patronują tej nowennie ci wielcy Polacy. Oni to właśnie byli ludźmi pojednania pośród panującej niezgody, konfliktów i bratobójczych prześladowań. Jeden przed czterema wiekami, drugi za naszych czasów. Za ich przykładem można dać receptę wyjścia z tej spirali podziałów: rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa. Choćby nawet wydawała się stratą czasu. Ksiądz Jerzy w noc wigilijną wychodził do milicjantów z opłatkiem. A do tego dochodzi słuchanie, słuchanie i jeszcze raz słuchanie. Pozwolić drugiemu się wypowiedzieć, a może nawet spróbować – tylko spróbować – postawić się na jego miejscu i zastanowić się, dlaczego ktoś myśli tak, a nie inaczej. Co nie oznacza bynajmniej porzucania własnych poglądów, ale ma na celu wczucie się w sytuację drugiej osoby i próbę porozumienia się z nią ponad tym, co nas dzieli.
Nie musimy wszyscy zgadzać się ze sobą, bo to jest niemożliwe. Ale można żyć razem w zgodzie, mając odmienne zdania. Co więcej, można nawet miłować osoby, które mają odmienne od nas poglądy. Bo do tego wezwani są chrześcijanie. A jest to możliwe, jeśli porzuci się agresję, podejrzliwość i z góry wyrobioną, bezpodstawną opinię na czyjś temat. Przyznaję, że to bardzo trudne zadanie. Dlatego trzeba prosić Boga o pomoc, by dał nam siłę do przezwyciężenia naszych urobionych poglądów na temat drugiego, otwarcia się na niego i okazania mu szczerego zainteresowania. Tylko tyle i aż tyle. Wówczas się okaże, że możemy nie tylko się znosić, ale nawet siedzieć razem przy jednym stole i rozmawiać o wielu sprawach, które wcześniej stawialiśmy na ostrzu noża.
Co? Gdzie? Kiedy?
