Przeklinają zarówno panowie na budowie, jak i dyrektorzy piastujący ważne stanowiska, niecierpliwi konsumenci w kolejce do kasy, a nawet nasza młodzież i rodzice pilnujący swoich pociech na placach zabaw.
Dlaczego przeklinają?
Rozumiem, że zdarzają się sytuacje, które tak nas wzburzają, że aż musimy zwerbalizować swoje emocje. Ale czy muszą to być od razu wulgaryzmy? Czy nie warto popracować nad swoim słownictwem?
„Z obfitości serca mówią usta” (Łk 6, 39) – czytamy w Piśmie Świętym. Zadajmy sobie pytanie, co jest dzisiaj w moim Sercu? Bałagan, chaos, frustracja, lęk, złość, zgorzknienie, pustka, gorycz, nienawiść, czy pokój, miłość, radość i chęć czynienia dobra wszędzie tam, gdzie ludzie potrzebują wsparcia, dobrego słowa i naszego uśmiechu.
Kiedy moja kondycja duchowa słabnie, proszę wtedy Jezusa, żeby wypełniał mnie swoją Miłością, Mądrością i Słowem Bożym! On daje siły, podtrzymuje nas, kiedy jest ciężko, smutno. Im więcej Mu oddajemy, tym bardziej On nas przemienia.
W naszym domu dużą wagę przywiązujemy do kultury Słowa. Rodzina jest tym miejscem, gdzie kształtuje się charakter i osobowość dziecka. Jeżeli my dorośli używamy słów niecenzuralnych, to bądźmy pewni, że nasze pociechy również będą mówiły „tym samym językiem” wśród swoich rówieśników.
Słowem można zranić albo podnieść na duchu, pokrzepić, wyrazić swoją Miłość do drugiej osoby, albo sprawić, że „podetniemy jej skrzydła” i zniszczymy to, co jest w niej dobre, piękne i wartościowe.
Mówmy jak najwięcej dobrych Słów, które budują, przynoszą pokój, nadzieję i pokrzepienie.
Co? Gdzie? Kiedy?
