Blisko 40 osób protestowało przed siedzibą Teatru Powszechnego przed spektaklem „Klątwa”, próbując zablokować wejście. Miały wybuchać petardy. Protestujące Młodzież Wszechpolska i Obóz Narodowo-Radykalny prosili o interwencję Prokuratora Generalnego oraz Ministerstwo Kultury, władze stolicy i dyrekcję teatru. Żądali zniesienia spektaklu z afisza. A skoro nie zdjęto, to protestujący odwołali się do argumentów siły.
Episkopat orzekł, że spektakl nosi znamiona bluźnierstwa. Dyrekcja teatru tłumaczy, że nie można oceniać sztuki wyrywkowo, tylko odczytywać ją jako całość. Brzmi to bzdurnie, bo bluźnierstwa kilku scen nie uratuje nie wiadomo jak szczytne przesłanie ukazania „różnorodnych postaw ideologicznych” w całym spektaklu. Władze placówki powołują się na konstytucyjną wolność twórczości artystycznej. A to stoi w sprzeczności z dochodzeniem prokuratury w sprawie obrazy uczuć religijnych, którą wszczęła z urzędu. I wojenka trwa na dobre.
Rozumiem święte oburzenie przeciwników „Klątwy”. Jezus w Świątyni Jerozolimskiej też w gniewie wywracał stoliki handlarzy. Ale do Piotra, który odciął ucho żołnierzowi w Ogrodzie Oliwnym, powiedział: „Schowaj miecz swój do pochwy”. Może lepiej przyjąć właśnie tę drugą postawę? Choćby po to, by nie nagłaśniać czegoś, co na nagłaśnianie nie zasługuje.
Cała energia – źle pożytkowana na wszczynanie awantur wokół miernej sztuki, nastawionej wyłącznie na skandal – powinna być pożytkowana na wspieranie sztuki przez duże „s” – takiej, która promuje dobro. Dlatego zapraszam do Teatru Oratorium na „Historyję o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim”. Idźmy ją obejrzeć, a potem idźmy głośmy Zmartwychwstanie! Z tego na pewno wyniknie jakieś dobro.
Co? Gdzie? Kiedy?
